Het was afgelopen zaterdag de vijfde Nationale Loslaatdag van organisatiebureau Sloworganizer. ”Professional organizer” Ingrid Strooij en coach Sieta Kluin gaven in Amersfoort de workshop ”Afscheid nemen van je spullen, vanuit je hoofd en vanuit je hart.”

De zeven cursisten hebben spullen bij zich waar ze afscheid van nemen. De Amersfoortse Joop ter Maat doet een kookboek in de doos. „Ik heb er al veertig weggedaan”, zegt hij. ,Maar ik heb er thuis nog 160.”

Die gastronomische oude kookboeken zitten Ter Maat in de weg, stelt hij zelf. En gaandeweg de workshop realiseert hij zich waarom hij maar geen afstand kan doen van die kookboeken. „Ze zeggen iets over mijn verleden en halen herinneringen naar boven. Hetzelfde geldt voor romans. Maar hoeveel romans lees je een tweede keer?”, vraagt hij zich af.

Sieta Kluin verwondert zich over de twee mannen die de workshop volgen tussen de vijf dames. „Ik had alleen maar vrouwen verwacht”, zegt ze met een grimas. Op Nationale Loslaatdag werden in het hele land vijftien workshops gegeven over de waarde van loslaten.

„Ik heb te veel spullen in mijn huis: servies, kleding, boeken”, zegt Ter Maat. „Afgelopen zomer heb ik al rigoureus spullen weggegooid.” Hij kijkt naar zichzelf met de nodige zelfspot. Op zijn werkkamer na is hij goed op dreef. „Sommige cursisten zitten emotioneel meer vast aan hun spullen dan ik.”

Verhuisdozen

Misschien geldt dat wel voor zijn buurman. „Ik ben vijftien jaar geleden verhuisd en heb nog steeds verhuisdozen in mijn huis staan”, lacht Garmt Koopmans uit Bussum. „En ik heb stapels kranten en ongelezen tijdschriften in een kamer liggen waar ik niets mee doe. Komt wel, denk ik dan. Ik kan die kamer ook niet voor iets anders gebruiken. Maar als ik wil opruimen, zie ik door de bomen het bos niet meer. Ik ga dan liever de krant lezen”, zegt hij droog.

„Opruimen en ‘ontspullen’ zijn populaire onderwerpen”, zegt Ingrid Strooij van INC Professional Organizing. „Een opgeruimd huis en een opgeruimde werkplek geven rust en ruimte in je hoofd, zeker met de lente voor de deur.”

Waarom is het dan toch zo moeilijk om afstand te doen van spullen? „Ik voel me onzeker als ik spullen wegdoe”, zegt Koopmans. „Hoe moet het leven dan verder? Het heeft vast te maken met onveiligheid en onzekerheid toen ik kind was”, psychologiseert hij.

Enkele vrouwen zien in dat oude spullen wegdoen meer oplevert dan bewaren, en toch doen ze het niet. Er is ook een beetje schaamte. De vrouwen willen allemaal anoniem blijven. „Als ik mijn kelder, washok en studeerkamer voor me zie, realiseer ik me dat ik nog een lange weg te gaan heb”, zegt een bebrilde secretaresse. „Als bij mij een magneetje kapotgaat, dan kijk ik nog of ik dat kan maken.”

Strooij noemt meerdere factoren waarom het zo moeilijk is om afstand te doen. „Emotionele lijm: het prulletje is van mijn moeder geweest. Ik bezit, dus ik besta”, doceert ze. „De maatschappij is gericht op spullen. Mensen belonen zichzelf met spullen, maar of je echt gelukkig wordt van je zesde paar schoenen? Vrouwen verlangen en hopen dat ze die te kleine spijkerbroek in de toekomst weer kunnen dragen en die hobbyspullen kunnen nodig zijn als in de toekomst de hobby weer wordt opgepakt.”

Slechtere tijden

Onder enkele cursisten leeft de angst voor economisch slechtere tijden. Dus bewaren ze die oude stofzuiger maar. Of angst om herinneringen kwijt te raken. „Herinneringen zitten in je hart, niet in een doos op zolder”, zegt Strooij. „Dat beeldje van de Eiffeltoren kun je best missen. Neem de proef op de som: vraag aan je partner of hij of zij drie voorwerpen uit huis wil halen. Mis je het niet? Dan kun je er afstand van doen.” Het kwartje is gevallen bij Koopmans. „Ik ruim eerst die verhuisdozen op.”