Voor wie het nog niet wist: het is oorlog in Oost-Azië. Om precies te zijn: tussen China en Zuid-Korea. Een economische oorlog is het die daar woedt. Geen kruitdampen dus, maar lege schappen en verlaten winkels. En: demonstraties voor Zuid-Koreaanse warenhuizen in China, die angstvallig hun deuren dicht houden.

In China zijn ze boos. Omdat Zuid-Korea op zijn grondgebied een Amerikaans raketschild laat bouwen waarmee in tijden van oorlog inkomende Noord-Koreaanse raketten zijn te onderscheppen. Thaad heet het systeem, een afkorting van ”Terminal High Altitude Area Defense System”.

Peking neemt het vooral de Zuid-Koreaanse winkelketen Lotte kwalijk dat die grond heeft verkocht aan de Zuid-Koreaanse regering om daarop het raketschild neer te zetten. Lotte heeft tal van winkels en winkelcentra in China en is daarmee een gemakkelijke prooi voor de boze Chinezen. Via de (door de staat gedomineerde) media heeft Peking ertoe opgeroepen geen Zuid-Koreaanse producten meer te kopen en vooral Lottewinkels te boycotten.

Omdat China voor Zuid-Korea de belangrijkste handelspartner is, doet zo’n boycot pijn. Precies daarom denkt de Chinese president Xi Jinping de Zuid-Koreanen alsnog over te kunnen halen om Thaad niet te plaatsen.

Wat heeft China eigenlijk tegen Thaad als het toch vooral Noord-Koreaanse raketten moet tegenhouden? China ziet achter het raketschild eerst en vooral Amerika staan, dat met Thaad eropuit zou zijn China als militaire macht in het gareel te houden. Met het schild zijn immers ook Chinese projectielen te onderscheppen, en dat zou de Amerikanen goed uitkomen om hun positie in deze regio te versterken.

Al langer wringt en schuurt het tussen de VS en China als het gaat om wie het in Oost-Azië voor het zeggen heeft. Is dat de opkomende grootmacht China, of toch ook de Amerikanen met hun bondgenoten Taiwan, Japan, de Filipijnen en Zuid-Korea? Elk ander conflict in deze regio, inclusief dat met het onvoorspelbare Noord-Korea, is niet los te maken van dit grotere thema. Vandaar dat de Chinezen zich als het ware aangevallen voelen door Thaad, dat toch vooral een defensieve bedoeling heeft.

Nu speelt het conflict rond Thaad al sinds vorig jaar zomer, maar bereikt de komende twee maanden een hoogtepunt. Dat houdt verband met de presidentsverkiezingen die in mei in Zuid-Korea zullen worden gehouden. Burgers mogen dan een nieuw staatshoofd kiezen, omdat zittend president Park Geun Hye is afgezet vanwege betrokkenheid bij een corruptieschandaal. Het was Park die vorig jaar instemde met plaatsing van Thaad, en ze haalde daarmee de Chinese boycot over zich heen. Ook daarmee maakte ze zich bepaald niet populair bij haar onderdanen.

Omdat de kans groot is dat een nieuw gekozen president de bouw van Thaad alsnog terugdraait, is er de Amerikanen alles aan gelegen om het systeem vóór die tijd geïnstalleerd te hebben. Op hun beurt willen de Chinezen dat juist voorkomen. Niet voor niets worden leden van de Democratische Partij (de belangrijkste oppositiepartij in Zuid-Korea) geregeld als vips in Peking ontvangen.

Militaire acties

Chinese generaals hebben al gedreigd met militaire acties tegen Thaad als het verder wordt opgebouwd in plaats van afgebroken.

Het militair uitschakelen van Thaad is niet zo’n probleem, aldus Stephen Costello eerder deze week in een blog op het internetforum Asia East. „Deskundigen betwijfelen het militaire nut van Thaad”, aldus Costello. „In Japan staan er al twee opgesteld, en ook daar zijn die niet veilig voor Chinese raketten.”

Costello benadrukt vooral de symbolische waarde ervan: Thaad in Zuid-Korea maakt de keten van Amerikaanse raketinstallaties aan China’s oostgrens vrijwel compleet.

Intussen blijft waar dat Zuid-Korea wel wat extra verdediging tegen mogelijke Noord-Koreaanse agressie kan gebruiken. Juist nu dictator Kim Jong Un vast van plan is zich als kernwapenstaat te ontwikkelen en te manifesteren.

Zuid-Korea’s hoofdstad Seoul, met ruim 25 miljoen inwoners, ligt op nog geen 40 kilometer van de DMZ-zone, dat is de gedemilitariseerde noordgrens die zuid van noord scheidt. De Noord-Koreaanse hoofdstad Pyongyang is met een afstand van 150 kilometer van de grens een stuk veiliger.

Vlak achter de DMZ-grens is twee derde van het 1,2 miljoen soldaten tellende leger van Noord-Korea gelegerd, uitgerust met meer dan 3500 tanks en ar- tillerie. Pyongyang heeft bovendien 600 stuks artillerie voor de lange afstand langs de grens opgesteld en die kunnen niet alleen Seoul, maar alle steden in het noordelijk deel van Zuid-Korea bereiken.

Een raketschild is vooral van belang omdat het in één keer volledig uitschakelen van Noord-Korea’s nucleaire raketten onmogelijk is. Deskundigen in met name Japan en Zuid-Korea hameren er om die reden bij de Amerikanen op om toch vooral geen militaire aanval tegen Noord-Korea te beginnen, bedoeld om voortijdig raketinstallaties uit te schakelen. Dat gaat niet lukken en zal leiden tot een nucleaire raketaanval van het noorden op Zuid-Korea.

Niet voor niets is dictator Kim Jong Un er alles aan gelegen om zo’n ”second strike capability” (restcapaciteit voor een tegen- aanval) te hebben. Zijn arsenaal aan raketinstallaties en kernkoppen is daartoe naar alle kanten van het land verspreid, zitten diep weggeborgen, of zijn uitermate mobiel.

Om mee te beginnen is zo’n Thaadsysteem daarom zo gek nog niet. Alle Chinese bezwaren ten spijt.