”Help jongeren aan een baan!” In 2014 was dat een jaar lang de insteek van een actie op de jongerenpagina Puntuit. Mirjam was een van die jongeren. Ze stond van mei tot en met december 2014 op de pagina’s in deze krant.

Met een spw-diploma op zak en vol goede moed solliciteerde ze zich een slag in de rondte. Lezers dachten mee. Maar een baan vond ze niet. Tot vorig jaar mei: bij Bartiméus in Doorn, als begeleider van blinden en slechtzienden.

De werkloosheid onder jongeren tot 26 jaar daalde in 2016 voor het eerst in 5 jaar onder de 10 procent, bleek donderdag uit cijfers van het CBS. Veel jongeren vonden vorig jaar dus een baan, onder wie Mirjam. Als ze terugdenkt aan de periode van werkloosheid, wordt ze bijna weer treurig. „Het was niets aan. Ik voelde me nutteloos, alsof ik niets kon bereiken. Mijn humeur leed eronder.”

Moedeloos

Na de zoveelste afwijzing –ze stuurde tientallen sollicitatiebrieven– raakte ze moedeloos. „Het is dat mijn vader mij pushte en hielp, anders was ik veel eerder opgehouden met solliciteren. Soms kreeg ik van familie en vrienden vacatures doorgestuurd. Ik werd er gek van en vroeg ze zelfs om te stoppen. Het nut zag ik er niet meer van in.”

Van werkloosheid daalt je zelfvertrouwen, aldus Mirjam. Elke genegeerde brief of mislukte sollicitatie voelt als een afwijzing. „Je gaat toch twijfelen: ligt het niet gewoon aan mij? Op een gegeven moment kom je in een neerwaartse spiraal. Je blijft hele dagen triest in bed liggen en voelt jezelf lui. Je wilt anderen helpen, maar daar heb je gewoon geen zin meer in.”

Zelfs haar geloofsleven kreeg een knauw, vertelt Mirjam eerlijk. „Ik bad veel om een nieuwe baan. Maar op een gegeven moment stopte ik daarmee. Ik vroeg toen weleens: „Waarom God, waarom krijg ik geen baan?”” Achteraf vind ik dat ik meer tijd aan Bijbelstudie had moeten besteden. In het begin deed ik dat ook. Toch blijf je snel hangen in je trieste situatie.”

De opluchting in huize Schuurman in mei 2016 was dan ook groot. Mirjam liep de hele dag zingend door het huis. Eindelijk, een baan! Eentje die ook nog eens perfect bij haar opleiding past. Ze mag sindsdien 28 uur per week blinden en slechtzienden begeleiden. „Ik kreeg twee maanden na mijn sollicitatie bij Bartiméus plots een telefoontje: „Heb je nog interesse in de functie?” Uiteraard was dat zo! De dag erna had ik al het sollicitatiegesprek. Een paar weken later kon ik aan de slag. Erg bijzonder voor mij was dat ik de dag ervoor in mijn dagboek las: „Ik geef het je wanneer je het nodig hebt.””

Schulden

Mirjam geniet met volle teugen van haar nieuwe baan. „Ik heb het er reuze naar mijn zin en ga elke dag met plezier naar het werk.”

Ondertussen ondervindt ze nog steeds de nasleep van de werkloosheid. Zo moet ze schulden aflossen. „Die blijven me voorlopig nog wel achtervolgen. Ik heb lieve ouders die mij in alles hebben gesteund. Tegelijk is het heerlijk om eigen inkomsten te hebben. Nu kan ik weer voor mezelf zorgen.”