Wie het programma bekijkt dat De Vries daar ten gehore bracht –een mengsel van Bach, romantiek en Hollandse koraalkunst– moet direct aan Feike Asma denken; wie de opname van het concert beluistert, wordt nog sterker aan de meester uit Maassluis herinnerd.

Want hoekig, robuust spel horen we in Psalm 72:11 van Jan Zwart; en in Bachs Passacaglia (uiteraard vertolkt met een groot crescendo) net zulke kleine onregelmatigheden als destijds bij Asma.

Licht overlegato klinkt in een zoetgevooisd Adagio van Joseph-Hector Fiocco. En in Willem Vogels Valeriussuite laat De Vries het orgel stampen en het pedaal bulderen als was het dat van de Amsterdamse Oude Kerk. In het ”Moto Ostinato” van Petr Eben staat het zelfs bijna te hikken.

Bij heren die Asma imiteren, klinken zulke effecten nogal eens grof en gewild. Bij De Vries echter innemend, omdat hij ze niet overdrijft, maar netjes in de hand houdt. De Hinsz in de Bovenkerk bloeit ervan op aan alle kanten.

Luister maar naar de Eerste sonate van Alphonse Mailly. Of naar Asma’s fantasie over de Avondzang. Als de Maassluise meester nog had geleefd, had hij De Vries een briefje kunnen sturen. Net zo één als destijds aan Jan J. van den Berg: „Prima man, zó pakken we een orgel an!”

Vincent de Vries – Bovenkerk Kampen; Excellent Recordings (ER 125116); € 14,95; www.bestelmuziek.nu