Een goederenbank voor mensen in crisissituaties, noemt Aartsen haar instelling. „Geen weggeefwinkel, want die geeft ook spullen aan mensen met modale inkomens. Ik geef alleen aan mensen die onder de bijstandsnorm moeten leven. Die worden via ons inschrijfformulier of door hulpinstanties zoals de voedselbank, crisisopvang-, ggz- en verslavingsinstelling IrisZorg en de schuldhulpverlening gescreend.”

Het begon allemaal klein. „In 2007 kon ik door omstandigheden niet werken, maar ik wilde wel iets betekenen voor de maatschappij. Toen kreeg ik de vraag van een moeder uit een blijf-van-mijn-lijfhuis om jongenskleding en -speelgoed. Omdat ikzelf toen drie meisjes had, plaatste ik een oproep op het toenmalige sociale netwerk Hyves. Ik kreeg te veel spullen, maar er bleken ook meer gezinnen hulp nodig te hebben. Zo werd het werk steeds groter.”

Aartsens huurhuis werd een heuse goederenbank. Totdat ze in juli vorig jaar een conciërgeruimte van een flat in de zuidwestelijke Nijmeegse wijk Dukenburg kreeg. Die knapte ze op met haar vriendin en tot dan toe enige vrijwilliger, Agatha Kohler. Tegelijk startte de stichting Gratis2dekansje, waarvoor Aartsen 45 uur per week werkt. Sindsdien verdrievoudigde het aanbod van spullen. „We krijgen 2000 goederen per week en zijn al uit ons jasje gegroeid.”

Inmiddels heeft ze elf vrijwilligers. Maar ook de vraag groeit. „We kregen al 600 klanten van de voedselbank doorverwezen. Nu heb ik ook ja gezegd tegen de doorverwijzing van 3000 gezinnen uit de regio door Stichting Leergeld. Dat kan eigenlijk niet.”

Busje nodig

Aartsen is blij met de onderscheiding. „Het is een erkenning van mijn werk.” Toch hoopt ze dat Nijmegen, behalve met een prijs, oorkonde en beeldje, over de brug komt met subsidie. „Ik steek 150 euro per maand in telefoon- en vooral benzinekosten. En ik hoop ontzettend dat iemand een busje wil sponsoren. Nu moest ik acht keer heen en weer rijden met mijn eigen auto om speelgoed van drie Albert Heijnfilialen op te halen.”

Door haar eigen investeringen is de Nijmeegse niet met haar vier kinderen aan de door haar beloofde „echte vakantie” toegekomen. „Terwijl mijn oudste dochter van 21 al het huis uit is. Toch hoop ik die vakantie nog eens met alle kinderen te vieren.”

De Nijmegenaar van 2016 vindt dat ze prachtig werk doet. „Eens was er een moeder die met haar zoontje in november op een campingmatras met een fleecedekentje sliep. Die hebben we een volwaardig bed met beddengoed, speelgoed en huisinrichting gegeven. „Nu hebben we een echt huis, mama”, zei het jochie tegen zijn moeder. Het is toch prachtig als je mensen een echt thuis kunt geven?”