In het centrum van Wageningen is het op deze bevrijdingsdag mudvol. In een ruim drie kwartier durende sessie groeten zo’n 4200 veteranen de prins, die zichtbaar geniet van de voorbijtrekkende mannen én vrouwen. Hij salueert bij ieder onderdeel dat langstrekt, lacht en steekt regelmatig zijn duimen op naar de ’jongens’ die ooit vochten voor de bevrijding van onder meer Nederland.

Behalve deze oudgedienden, van wie sommigen zelfs in een rolstoel aan de prins voorbijtrekken, hebben ook opvallend veel jongeren een plaats in het defilé. Het betreft onder meer militairen uit Afghanistan en Irak. De laatste groep is nog maar bijzonder kort veteraan: enkele maanden geleden keerden zij pas terug uit het door oorlog geteisterde land.

Voorafgaand aan het defilé verzamelen de genodigden zich in de Johannes de Dooperkerk, die zich tegenover Hotel de Wereld bevindt, waar op 5 mei 1945 in bijzijn van prins Bernhard de capitulatie van de Duitse bezetters werd getekend. De prins ziet er dit jaar van af de herdenkingsdienst in de kerk mee te maken. Bovendien stopt hij na volgend jaar ook met het afnemen van het jaarlijkse defilé. Dat maakt J. F. G. A. M. Maas, voorzitter van het Nationaal Comité Herdenking Capitulaties 1945 Wageningen, in de kerk bekend. Hij kondigt aan dat de prins, als hij het beleven mag, volgend jaar als belangrijkste veteraan een waardig afscheid zal krijgen.

Al ontbreekt in de kerk de prins, de aanwezigheid van mr. Pieter van Vollenhoven maakt veel goed voor de aanwezigen. Als hij binnenkomt, applaudisseren velen. Behalve Van Vollenhoven zijn ook de voorzitters van beide Kamers en de vice-voorzitter van de Raad van State in de kerk aanwezig. Daarnaast maakt ook de derde zoon van Van Vollenhoven en prinses Margriet, Pieter-Christiaan, de dienst vanaf de achterste bank mee.

Staatssecretaris Van der Knaap (Defensie) houdt in de goedgevulde kerk een toespraak waarin hij veteranen van toen en nu voor het voetlicht haalt. „Straks ziet u ze weer voorbijtrekken in het defilé, de talloze veteranen die in verschillende gebieden namens ons land gevochten hebben. Maar ook nu nog, mannen en vrouwen, schouder aan schouder, in Irak, Afghanistan en, we zouden het bijna vergeten, voormalig Joegoslavië.”

De Koninklijke Militaire Kapel luistert de dienst op met verschillende marsen, waarvan het theatrale ”Soldaat van Oranje” een hoogtepunt is. „Die spanning in dat stuk hè, die is zo geweldig opgebouwd”, verzucht een veteraan -een rij medailles op zijn borst- tegen zijn vrouw. Vlak voor het begin van het defilé legt prins Bernhard samen met voorzitter Maas van het Nationaal Comité een krans bij het monument op het 5 Meiplein. De prins, die er breekbaar uitzien, loopt voorzichtig en wordt regelmatig ondersteund door Maas. Als na de kranslegging echter het Wilhelmus klinkt, maakt de „belangrijkste veteraan” zich los en sluit even de ogen. Als de prins vervolgens plaatsneemt achter het katheder vanwaar hij het defilé kan begroeten, heeft hij nog een verrassing in petto. Met een robuust gebaar zet de prins de groene baret op zijn hoofd, vanouds het handelsmerk van de commando’s. Nog niet zolang geleden was de baret nieuws, omdat de kleur niet langer exclusief aan de commando’s zou zijn voorbehouden. Volgens de stichting ”Redt de groene baret” gaf prins Bernhard met zijn gebaar aan dat ook hij niet wil dat de kleur straks met de landmacht moet worden gedeeld. Na zo’n drie kwartier zijn alle legeronderdelen gepasseerd en vertrekt de prins met zijn gevolg. Voor het publiek rest nog de herdenkingskrans. De krans staat vlak voor het monument met daarop Psalm 22:22 en 23, waarin David bidt om verlossing, „zo zal ik Uw Naam mijn broederen vertellen; in het midden der gemeente zal ik U prijzen.” Van dat laatste valt deze dag in Wageningen weinig te merken, het zou vermoedelijk ook overstemd worden door de tonen van het bijzonder luidruchtige bevrijdingsconcert even verderop. Licht aangeschoten jongeren lopen langs, enkele kapotte bierflesjes blijven achter. In het bevrijde Nederland kan dat.