De noodkreet van Westerduin vloeit voort uit verschillende gesprekken die hij met jongeren voerde. „Gisteren had ik weer zo’n gesprek. Een huilende jongere. „Wat is er aan de hand in mijn kerk. Waarom doen ze zo? Vorige week weer een heftige discussie binnen mijn familie. Vreselijk! Ik was het liefst gillend weggelopen, maar dat durfde ik niet. Is dit geloven? Waarom snapt niemand waarom het nu echt gaat?””

Het HGJB-staflid uitte zijn zorgen in een interne e-mail, waarop de HGJB in overleg met de redactie van de Waarheidsvriend besloot de noodkreet in het orgaan van de Gereformeerde Bond te plaatsen. „Worden jongeren geestelijk de dupe van de discussies die gevoerd worden over de PKN?” schrijft HGJB-directeur H. van Wijnen in een korte inleiding op het artikel. „Deze noodkreet zouden meer mensen onder ogen moeten krijgen. Als een appèl om ter harte te nemen, in de gemeente en voor ieder persoonlijk.”

Westerduin schrijft in zijn artikel: „Als je een discussie niet geestelijk kan voeren, moet je ermee stoppen. Vervloek elkaar niet langer, maar zegen elkaar en laat elkaar gaan. Zoals eens Abraham Lot liet gaan en hem zegende.”

Het valt Westerduin op dat hij maar weinig mensen tegenkomt -„van welk kamp maakt me dan niet uit”- die werkelijk zijn gericht op vrede. In ieder gesprek ontwaart hij „zelfvoldaanheid” als er wordt gesproken over de „kortzichtigheid van de ander. Hoe is het mogelijk dat we elkaar zo hard en liefdeloos afschrijven?” Het HGJB-staflid roept op tot het belijden van schuld en tot gebed. „Of God ons een weg wil wijzen in de chaos waaraan we allen schuldig zijn. Laten we bidden of God onze jongeren wil behouden, ondanks ons verwarrend handelen. Wat jong én oud nodig hebben in deze tijd, zijn mensen die de waarheid laten zien.”