Iets als bommen op het Binnenhof
Deze foto springt er voor mij uit als het over Turkije gaat. Maar eerlijk gezegd had het ook een veel heftiger beeld kunnen zijn, want er gebeurde dit jaar zo veel in Turkije. Zo heb ik getwijfeld of het toch niet een plaat moest worden uit Cizre, een stad in het zuidoosten van Turkije die compleet in gruzelementen ligt. Waarom? Omdat het Turkse leger er ongenadig huis heeft gehouden tegen de Koerden. Er is een foto van een vrouw die vertwijfeld haar handen ten hemel heft in haar huis, terwijl zonnestralen haar door de kapotte deur beschijnen.
Dat soort foto’s zijn er ook bij bosjes uit de zuidoostelijke Turkse stad Diyarbakir, waar ik in oktober nog was – vlak voordat een nieuwe aanslag tientallen levens afmaaide.
Maar goed, ik heb toch maar voor Ankara gekozen. Want wat daar in de Turkse hoofdstad gebeurde op 15 juli, daar staat je verstand evengoed bij stil. Vooral omdat het in Turkije gebeurde; zo ongeveer het enige land in de regio dat lange tijd nog een beetje normaal leek. Maar die tijd is voorbij. Een groep Turken probeerde de macht te grijpen en bombardeerde met straaljagers onder meer het nationale parlement.
Ik weet het nog precies. Het was vrijdagavond. Die dag was ik juist teruggekomen van vakantie. Dat vakantiegevoel hield niet lang aan. Want een coup in Turkije, dat leek simpelweg onmogelijk.
Turken in Nederland kunnen er nog woest over worden als je met hen spreekt. Ik snap dat wel. Want stel je voor dat er een groep is in Nederland –de refo’s of zo– die een revolutie wil ontketenen. Ze hebben toegang tot de hoogste militaire kringen en weten een aantal straaljagerpiloten zo ver te krijgen dat ze het Binnenhof gaan bombarderen.
Of, nog erger: premier Rutte wil de refo’s al langer keihard aanpakken en organiseert het bombardement zelf. Na afloop krijgen alle gereformeerde christenen de schuld en worden ze massaal gearresteerd en ontslagen.
Zo’n soort scenario –en welk precies, dat is de grote vraag– speelde hoogstwaarschijnlijk in Turkije. Het gevolg van dat soort acties laat deze foto haarscherp zien. Delen van het parlementsgebouw zijn compleet ontwricht. Overal ligt puin.
Ik heb de schade ook zelf gezien, in Ankara. En eens te meer ben ik toen, tussen de verwoesting, overtuigd geraakt van het oude adagium van Groen van Prinsterer: „Tegen de revolutie het Evangelie.” Een betere oplossing voor de problemen in het Midden-Oosten kan ik niet bedenken.
Onrealistisch? Vast. Maar gaat geloven niet over de dingen die je niet ziet en tóch waar zijn? De gedachte is soms verleidelijk, maar toch weiger ik vooralsnog te accepteren dat die waarheid niet óók voor het Midden-Oosten geldt.
Het jaar 2016 was het jaar van de brexit, het Oekraïnereferendum en de couppoging in Turkije. In het thema Terugblik 2016 blikken RD-verslaggevers terug op de grote onderwerpen van het afgelopen jaar.
