Wonderlijke taferelen in Zwolle. Sinds donderdag kruipt Marc van der Vegte, inwoner van die stad, door de winkelstraten in het centrum. Kilometer na kilo­meter. Voorzien van handschoenen, kniebeschermers en gehuld in een zogeheten ”morphsuit”, een carnavalspak. Een informatie­karretje achter zich aan slepend. Van menige passant krijgt hij een hart onder de riem gestoken. Maar zeker het jonge volk reageert soms cru.

„Het voelt een beetje vernederend, als ik zo door de straten kruip”, zegt Van der Vegte na een dag van 13 kilometer kruipen. „Ik ben blij dat ik een soort panty over mijn hoofd heb, waardoor mijn gezicht niet is te zien.”

Polsen

Best pittig was donderdag de eerste van de drie voorgenomen kruipdagen. „Ik voel me jaren ouder geworden. Al doet het goed dat ik een warme douche heb gehad en nu naast mijn vriendin op de bank zit”, lacht hij. „Bij het kruipen maak je voortdurend dezelfde beweging. Ik voel mijn polsen nogal. Mijn uitzicht is heel beperkt: ik zie alleen maar stenen. Inmiddels heb ik blaren op mijn knieën. En het is druk in mijn hoofd.”

Dat Van der Vegte wellicht voor schut staat, deert hem nauwelijks. Hij kruipt voor het goede doel: geld inzamelen voor minder­bedeelden, bijvoorbeeld in Centraal-Afrika. Via zijn stichting Share for Life helpt hij onder anderen kinderen aan schoon drinkwater.

Aanvankelijk had hij het plan om zich 60 kilometer voort te slepen. Het verhaal achter die 60 kilometer is snoeihard. „Per jaar sterven 6 miljoen kinderen onder de vijf jaar door gebrek aan schoon drinkwater, goede hygiëne en medische zorg. Dat is een bizar aantal. Per gestorven kind wilde ik een centimeter kruipen.”

De 60 kilometer verwacht hij in drie kruipdagen echter niet te halen. „Dat is niet erg. Het gaat er mij om dat ik door deze ludieke actie aandacht vraag voor het lot van zo veel minderbedeelde mensen.”

Van der Vegte, die in deeltijd pabo studeert en een softwarebedrijfje heeft, vormt een soort ‘eenmanshulpclub’. De afgelopen paar jaar bood hij onder meer de helpende hand in het Afrikaanse land Togo. „Ik bezocht twee keer een dorp waar de 2000 inwoners beschikken over één waterkraan. Samen met de dorpelingen heb ik daar onder meer een klein schooltje met zonnepanelen gebouwd en een basketbalveldje en een waterput aangelegd.”

Belangrijk is samenwerking met inwoners, benadrukt hij. „Ik presenteer me daar niet als een baas die zegt wat mensen moeten doen. We gebruiken elkaars kwaliteiten. Zelf ben ik technisch lang niet altijd even vaardig. Ik lever vooral dom werk, zoals tijdens mijn kruipactie.”

Van der Vegte droeg afgelopen zomer ook zijn steentje bij in een vluchtelingenkamp in Libanon. „Daar heb ik voor de kinderen een glijbaan gemaakt.” In een armoedig gebied in India hielp hij vorig jaar zomer bij de aanleg van een waterpomp.

Passie

Wat drijft de energieke Zwollenaar, die donderdag zo’n 300 euro contant geld kreeg? „Anderen helpen is mijn passie. Soms zeggen mensen: „Wat knap dat je dit allemaal doet.” Dan is mijn reactie: Als ik het niet leuk had gevonden, dan deed ik het niet.”