Vlak voor de feestdagen is er een periode waarin je ernaar verlang om weer huiswaarts te gaan. Zodra het restaurant op onze compound van internationale instellingen in de Afghaanse hoofdstad Kabul weer volhangt met kerstversiering, speelt dat gevoel op. En in deze tijd van het jaar is er vaak wel ergens in een ambassade of een gebouw van een buitenlandse organisatie een kerstmarkt.

Dit jaar was dat bij een Duitse hulporganisatie. Afghaanse kooplui prezen er hun tapijten, edelstenen en keramiek aan. Een kop koffie en een stuk Duits kerstbrood maakten het compleet.

Ook al koop je niets, toch is het aardig om het toneelstukje van loven en bieden, weglopen en terugkomen te bekijken.

De pakketjes uit Nederland maken het eveneens leuk. Ik heb nooit een beroep durven doen op de post in Afghanistan, maar via de Nederlandse militairen die in Afghanistan zijn gelegerd, is het mogelijk om pakjes uit Nederland te ontvangen. Het is altijd een groot genoegen om zulke postzendingen te ontvangen, open te maken en natuurlijk de inhoud te ver­orberen. Vooral rond sinterklaas. De stroopwafels vallen altijd in goede aarde bij de collega’s en een chocoladeletter is nooit te versmaden.

Twee Deense collega’s waren de afgelopen tijd bezig om een voorraad Deense producten aan te leggen in Kabul. Dit met het oog op een kerstbrunch op onze compound voor directe collega’s. Die heeft vorige week inmiddels plaatsgevonden. Een collega uit Italië had aangeboden gastvrouw te zijn. Zij heeft een mooi, huiselijk appartement. Dankzij de gemoedelijke sfeer hadden wij allemaal het gevoel alvast een beetje thuis te zijn. En zo was de kerststemming er ineens. Ook al zaten wij in een stad in Afghanistan, waar Kerst buiten de internationale gemeenschap helemaal niet gevierd wordt. Mijn collega’s hadden er werk van gemaakt met typisch Deense gerechten, zelfgebakken brood, gekookte eieren en haring met kerriesaus. Anderen deelden kerstkaarten uit met een persoonlijke kerstboodschap. Ook waren er kleine cadeautjes in de vorm van een breinbreker als onder­breking van de maaltijd.

Dat was gezellig en mooi om op terug te kijken. Een paar dagen later zat ik in het vliegtuig, op weg naar huis. Er reisden enkele bekenden in hetzelfde toestel. Samen op weg naar Europa, naar huis naar familie en vrienden, gemoedelijkheid en comfort.

Waar geniet je na thuiskomst dan het meest van? Van de kleine dingen. Een bruine boterham met kaas bij het ontbijt. Een fietsrit naar het zwembad en hardlopen in de frisse lucht op het Veluwse platte­land. ’s Middags een kopje thee met een biskwietje en een stukje chocola, ’s avonds hutspot met klapstuk.

Ik kijk uit naar het kerstdiner op tweede kerstdag, waar de hele familie bij aanwezig zal zijn.