De stad wordt stiller als de trambellen even niet meer door de straten schallen. Ook het winkelend publiek blijft even staan. Sommigen laten de stoet zwijgend passeren, starend, diep weggekropen in hun winterjas naar de voorbijlopende stoet. Anderen maken lachend foto’s met hun telefoon. Een enkeling probeert zich ongeduldig en met volle tassen tussen de rij te murwen.

Met vijftien man begon de Mars voor het Leven in 1991. Vorig jaar liepen 2500 mensen door Den Haag om te protesteren tegen abortus. Zaterdag waren dat er dubbel zoveel: zeker 5000. Kees van Helden, directeur van Schreeuw om Leven, verklaart de stijging door de toegenomen aandacht voor ongeboren leven in de media, bijvoorbeeld tijdens de Week van het leven in november.

De route leidt de lopers om het politieke centrum heen. Op elke straathoek en bij elk kruispunt houden agenten een oogje in het zeil.

Bij de Prinsessegracht klinkt geschreeuw vanaf de overkant: „Een, twee, drie, abortus is een mensenrecht!” Gillend, fluitend en stampend laat een clubje van zo’n dertig mensen een tegengeluid horen. „Wij zijn baas in eigen buik!” scanderen ze. De stoet beantwoordt het geschreeuw met stilte. Protestborden geven hun boodschap door: ”Elk kind een leven”, ”Stop abortus nu” en ”Ben ik nog welkom” – naast een foto van een lachend meisje. Ze heeft Syndroom van Down.

Voor en na de mars klinken liederen op het Spuiplein: “U die mij geschapen hebt, U wil ik aanbidden als mijn God.” Maar ook Psalm 86 vers 3: “Wie U aanroept in den nood, vindt Uw gunst oneindig groot.”

Over die vergeving getuigt Simco. Zijn vrouw en hij kozen twee keer voor abortus. „Toen God twintig jaar daarna in mijn leven kwam, legde Hij de vinger op de zere plek. Maar we mochten ook ervaren dat Zijn bloed sterk genoeg is om deze zware zonde te vergeven.”

Jericho

„Zou God geen wonder kunnen doen?” vraagt Bert Dorenbos, oud-directeur van Schreeuw om Leven, de aanwezigen. Net als hij stelt ook ChristenUnie-voorman Segers dat het „erop aankomt” in maart, tijdens de Tweede Kamerverkiezingen. Segers belooft dat zijn partij niet zal meewerken aan wetgeving die euthanasie bij voltooid leven mogelijk maakt. „U kunt daarvan op aan, welke positie we ook krijgen na 15 maart.”

De CU’er voegt ook een persoonlijke noot toe. „Ik sta hier voor mijn 23-jarige nicht Hanna”, vertelt hij. „Toen ze geboren werd, bleek ze het Syndroom van Down te hebben. „Pech gehad”, zei de huisarts, „de volgende keer doen we een vruchtwaterpunctie.” Hanna was niet welkom, ze mocht er niet zijn.” Segers haalde ook zijn 75-jarige moeder aan, „die ouder wordt in een samenleving die haar het idee geeft: jouw leven is voltooid. Ook tegen haar willen we vandaag zeggen: je hoort bij ons en we houden van je.”

Volgens SGP-leider Van der Staaij kan nieuw elan verandering brengen in de abortuswet. „Eenmaal zijn de muren van Jericho gevallen, maar dat gebeurde niet na twee of drie marsen. Geduld, gebed en geloof zijn nodig: door het geloof vielen de muren van Jericho. Ook dit kwaad heeft niet het laatste woord. Eens zal er een einde aan abortus komen.”

Van der Staaij dankte iedereen voor de steun in het achterliggende jaar en in de Week van het leven. Onder meer de lichtjesactie op het Plein en de reclamespotjes op de radio, gefinancierd vanuit crowdfundingsgelden, zijn er gekomen „dankzij u”, aldus de SGP’er.

        <a class="twitter-timeline"  href="https://twitter.com/hashtag/mvhl2016" data-widget-id="807659562731868160">#mvhl2016 Tweets</a>
        
      



        <a class="twitter-timeline"  href="https://twitter.com/hashtag/marsvoorhetleven" data-widget-id="807574002910789636">#marsvoorhetleven Tweets</a>