Bruidscreaties
Trouwjaponnen zorgen altijd voor discussies. Die waren ook niet van de lucht toen de bruid van prins Johan Friso zaterdag verscheen. De een vond haar japon geweldig of weergaloos, de ander superlelijk of truttig. Weer een ander ergerde zich aan de drukte van al die strikken. Het was een jurk gemaakt met een „knipoog naar klassiek”, zoals Mabel Wisse Smit het zelf zei. Het is interessant de japonnen van Mabel en die van haar schoonzussen Laurentien en Máxima eens naast elkaar te bekijken.
De japon van prinses Máxima paste bij haar positie van aanstaande vrouw van de kroonprins. Het Parijse modehuis van de Italiaanse ontwerper Valentino maakte deze jurk van ivoorkleurige mikadozijde. Het was een jurk met lange mouwen en een bootvormige opstaande hals die nauw aansloot en vanaf de taille licht uitliep met een 5 meter lange sluier. Laurentien koos in 2001 voor een ivoorkleurige trouwjapon van radzimir-zijde naar een ontwerp van de Belg Edouard Vermeulen.
Mabel gaf blijk van originaliteit. Het is een gewaagde trouwjurk geworden. Dit keer zocht de Oranjebruid het niet in het buitenland, zoals Laurentien en Máxima dat deden, maar bij de Nederlandse ontwerpers Viktor & Rolf. Die naam verwijst naar Viktor Horsting (34) en Rolf Snoeren (33), die al tien jaar in het vak zitten en die in oktober een tentoonstelling openden in het Parijse Musée de la Mode et du Textile. Jong en aanstormend talent in de wereld van de (bruids)mode dus, dat zijn sporen ook al in andere grote steden heeft achtergelaten.
Een team van vier mensen werkte meer dan 600 uur aan de japon. De jurk van Mabel had een aansluitend lijfje met boothalslijn (net als die van Máxima) en een gerende rok. De coupe van de jurk (zoals deelnaden en coupenaden) werd helemaal weggewerkt in een degradé ruitpatroon van klein naar groot. Op de kruispunten van het ruitpatroon waren strikken geappliceerd, weer in een degradé patroon van klein naar groot. Zo waren er in totaal 248 handgemaakte strikken op de jurk aangebracht: 128 strikken op de rok, 85 op het lijfje en 35 op de sleep.
De bovenstof van de bruidsjurk was Satin Double Soie (satin duchesse) uit Lyon in de kleur sneeuwwit. Voor het ruitmotief en de strikken werd 30 meter zijden Gran Georgette gebruikt. Deze garnering werd schuin van draad verwerkt. De lengte van de sleep was 2,75 meter exclusief linten en 3,15 meter inclusief linten.
Mabel had een kittige korte sluier. Ze droeg, net als Laurentien in 2001 en Máxima in 2002, het haar opgestoken, met daarin een tiara. Dat de jurk geen decolleté heeft, is gebruikelijk bij koninklijke trouwerijen. Hetzelfde was het geval bij Laurentien en Máxima. Wel wordt de keus van een bruidsjurk altijd mede bepaald door de heersende mode. Maar je kunt ook een trend zetten en dat zou nu precies iets voor Mabel zijn. Wie weet verschijnen in onze modehuizen binnen niet al te lange tijd bruidscreaties met strikken of andere details, bloemen bijvoorbeeld, om een aanstaande bruid maar even aan een idee te helpen.
Pikant detail: de bijpassende schoenen van Mabel waren van hetzelfde satijn als de jurk, en met de hand gemaakt in Italië. Ook hier werd gekozen voor een strikgarnituur op de voorvoet. Een ander opvallend facet was de eucharisbloem. Deze stervormige witte eucharis kwam niet alleen voor in het bruidsboeket van Mabel, maar prijkte ook in het pochet van de bruidegom, prins Friso.
Historisch was de diadeem, samengesteld uit een grote saffiertiara die in 1881 werd gemaakt bij Mellerio dits Miller in Parijs, een beroemd juweliershuis dat nog steeds bestaat, in opdracht van koning Willem III en geschonken aan koningin Emma. In de al bestaande bijpassende losse diadeemmonture werden deze diamanten gemonteerd ter gelegenheid van het huwelijk van prins Friso en Mabel. De nu samengestelde diamant-diadeem werd nog nooit als bruidstiara gebruikt.
