Christine (15) ging op de vlucht voor het mes van haar vader
Sommige scholen in Uganda zijn veel méér dan instellingen voor onderwijs. Zo is de Kalas-school in Amudat een toevluchtsoord voor meisjes die besneden moesten worden en uitgehuwelijkt, maar die het op een lopen hebben gezet. Om buiten het bereik van vaders mes te blijven. In de school zijn meisjes als Christine Cheyech veilig en kunnen ze er uithuilen.
Ieder jaar kloppen er zo’n 45 van huis weggevluchte meisjes aan bij de Kalas-meisjeschool in Amudat, soms na tientallen kilometers lopen, op zoek naar de school.
Dat kloppen is trouwens letterlijk, want het schoolterrein kom je niet zomaar op. Hoog prikkeldraad en een gesloten poort geven het gebouw de aanblik van een vesting en dat is maar goed ook. Regelmatig staan woedende vaders buiten de poort te roepen: „Ik wil mijn koeien hebben, breng mijn dochter naar buiten!” Als hongerige wolven struinen ze vaak rond de school –vaders, broers, neven of ooms– omdat ze de aanwas van hun veestapel aan hun neus voorbij zien gaan: hun dochter, zus of nicht verschuilt zich achter prikkeldraad. Af en toe moet zelfs de politie eraan te pas komen om mannen daar tot bedaren te brengen.
Nog maar twee maanden geleden kwam de 15-jarige Christine uit het dorp Loro naar de school gerend, na voor de zoveelste keer te zijn afgeranseld door haar broer. Haar vader en moeder waren al jong overleden en zodoende was Christine overgeleverd aan de grillen van de oudste broer. Die wist wel een goede bestemming: als bruid van een oude man, en die zou daar een fiks aantal koeien voor betalen. De besnijdenis was geregeld en kon alvast in de prijs worden meegenomen.
Drie keer probeerde Christine ervan door te gaan om te ontkomen aan dit vooruitzicht, drie keer werd ze teruggehaald en door haar broer afgeranseld.
De laatste keer begon ook haar tante zich ermee te bemoeien. Als ze zich bleef verzetten was het maar beter dat er een eind aan haar leven kwam, was haar boodschap. De schande voor de familie werd door Christines gedrag te groot. Tante liet het niet bij woorden. Ze knoopte een touw om Christines nek en sleurde haar naar een boom. Christine verzette zich fel en tante bond op het nippertje alsnog in. Tot nog toe had Christine haar verhaal schijnbaar onbewogen verteld, maar nu ze over die worsteling met haar tante begint, rollen de tranen over haar wangen.
Christine is nu veilig, al huivert ze bij de gedachte dat de mannen haar toch een keer kunnen komen halen. Zulke bedreigingen krijgt ze ook geregeld te horen: we pakken je terug!
De rest van haar leven op school blijven, is ook geen mogelijkheid en daarom zijn er programma’s voor terugkeer naar het dorp van herkomst. Tijdens vakanties gaan meisjes soms op proef terug. Reken maar dat ze dan stijf van spanning naar de hutjes van hun familie schuifelen! Voordat zoiets gebeurt, is er meestal stevig met ouders en vooral vaders gepraat door begeleiders van de meisjes.
Natuurlijk verdienen meisjes als Christine respect voor hun verzet tegen barbaarse praktijken als het uithuwelijken en het besnijden van meisjes. Veel meer Pokot-meisjes kunnen géén kant op en zijn gevangenen van diepgewortelde tradities binnen de families. Een eenvoudig schooltje in hun omgeving (en bij voorkeur zónder prikkeldraad), kan dat veranderen en ook hun de kans geven op een waardiger leven.
De nieuwe RD-actie is onder meer bestemd voor meisjes als Christine. Lees hier meer.
