Koos van der Linden (67) emigreerde in 1958 met zijn ouders naar Zuid-Afrika. Op de boot van de Nederland-Afrikalijn ontmoette hij, 9 jaar oud, de 8-jarige Ineke Kooijman. Ze zou later zijn vrouw worden.

Aanleiding voor de emigratie was dat de vader van Van der Linden, de vrijgemaakt gereformeerde ds. 
H. H. van der Linden, een beroep aannam van de vrye gereformeerde kerk Kaapstad-Bellville. Het predikantengezin kwam terecht in een gemeenschap van ongeveer zestig mensen die het zwaar had. Koos: „Velen hadden meubels getimmerd van de kist waarin hun spullen naar Zuid Afrika vervoerd waren. Het salaris van mijn vader bestond uit de opbrengst van de collecte. Mijn oudere broer en ik mochten helpen bij het tellen, als de diakenen een zak geld brachten. Het waren allemaal muntjes, geen papiergeld.”

Koos en Ineke trouwden in 1970. Ze kregen vijf kinderen. De oudste zoon, Erik, is hoofd van de gereformeerde basisschool in Kaapstad. De oudste dochter, Corina, trouwde en bleef ook in Kaapstad. Zoon Jopie is predikant en werkt voor het Reformational Study Center in Pretoria. Dochter Sonja is musicus, woont in Nederland en is getrouwd met organist Sietze de Vries. De jongste, Albert, is econoom in Kaapstad.

De natuur en het mooie weer zorgen in Zuid-Afrika nog altijd voor een aangenaam leefklimaat, vindt Van der Linden. Daarentegen gaat het land gebukt onder misdaad en corruptie. „Er wordt te weinig gedaan voor de armen. Zolang de rijkdom van dit land bij de verkeerden terechtkomt, neemt de misdaad, vaak uit wanhoop geboren, toe. Wat dat betreft is Zuid-Afrika echt deel van Afrika geworden.”

Desondanks is er sinds de afschaffing van de apartheid in 1994 ook veel verbeterd. Van der Linden: „Een deel van de bevolking doet echt moeite om andere groepen beter te begrijpen. Aan beide kanten houd je altijd mensen met vooroordelen, maar een groot deel van de bevolking is dat stadium gepasseerd. Er groeit welwillendheid tegenover elkaar.”

Kerkelijk gezien was Zuid-Afrika lang geïsoleerd van de rest van de wereld. De secularisatie is daardoor minder ver voortgeschreden, denkt Van der Linden. Toch ziet hij de Schriftkritiek doordringen. „Kerkbezoek is al lang niet meer wat het was. Openlijke vijandigheid tegen Gods Woord hebben we hier echter niet, of nog niet. De teruglopende kerkgang is eerder het gevolg van onverschilligheid.”

Van der Linden komt nog regelmatig in Nederland, maar zou er niet meer willen wonen. „Ik ben Nederland ontgroeid. De verbondenheid met Nederland en Zuid-Afrika laat ik merken door steun aan het Reformational Study Center. We helpen duizenden predikanten in Afrika met studiemateriaal. Wat dat betreft ligt onze taak echt hier.”

Dit is het twaalfde en laatste deel in een serie over Nederlandse christenen in het buitenland. 
>>rd.nl/emigrant