Davis zei tegen parlementariërs dat er geen twijfel over bestaat dat er bepaalde wetgeving moet worden gemaakt of veranderd om uit de EU te stappen. Hij noemde als voorbeeld de wet op de Europese Gemeenschappen uit 1972. Daarmee werd het Verenigd Koninkrijk lid van de toenmalige EEG. In de wet staan teksten die aangeven dat Europese wetgeving boven de Britse staat. Hij noemde ook een hervormingswet uit 2010 (Constitutional Reform and Governance Act) die stelt dat het parlement een verdrag dat de regering wil sluiten, via een bepaalde procedure kan blokkeren.

Davis zei ook dat zijn land niet formeel om het vertrek uit de unie zal vragen, zo lang zijn nieuwe ministerie nog niet volledig is bemand. Dat wordt nog een hele klus volgens Davis, want zijn departement zit nu op ongeveer de helft van het aantal beoogde ambtenaren.

Om de EU te verlaten moet een lidstaat de Europese Raad, dus de top van de EU en de leiders van de overige lidstaten, formeel op de hoogte stellen van zijn voornemen de unie te verlaten. Het Verdrag van Lissabon (2007), bepaalt (in artikel 50) dat de partijen dan in twee jaar regelen hoe ze verder gaan. Lukt dat niet, dan vervalt in beginsel het lidmaatschap van het land dat weg wil. Londen vreest dat onderhandelingen langer gaan duren en is bang dat de Britten dan in een juridisch luchtledige vallen. Er is daarom geen haast om officieel het vertrek aan te kondigen.