Heel kort mag ik reageren op het artikel van dr. A. Huijgen (RD 31-8). Al is daarmee zeker niet het laatste woord gezegd. Maar we worden het op dit moment niet helemaal eens in de beoordeling van dromen en visioenen. Door te zeggen dat dromen (niet-westerse) verschijningsvormen van de Godsopenbaring kunnen zijn, gaat mijns inziens de deur open naar een modern doperdom.

Zoals ik eerder schreef (RD 29-8), is dit geen nieuw fenomeen in het christendom. Er is de eeuwen door geestelijke leiding in gegeven, onder anderen door Maarten Luther. Hij en anderen hebben gezien dat de genade van God aan het Woord is gebonden. Het Evangelie moet aan alle creaturen verkondigd worden, want „hoe zullen zij geloven, zonder die hun predikt?” Dat is een noodzakelijke opdracht die niet aan cultuur of tijd gebonden is. Dat heeft mijns inziens niets te maken met superioriteitsgevoel, maar met datgene wat de Reformatie verwoord heeft in de drie sola’s.

Wellicht is deze discussie voor sommige lezers een theologisch woordenspel aan het worden. Dat moet niet gebeuren, al is de wijze waarop we de dingen verwoorden, wel van zeer groot belang. Ik beschouw het als onderdeel van het zoeken naar een goede omgang met het fenomeen van dromen.

Dat doen we niet door iemand haastig de handen op te leggen, zoals veel gebeurt. Ook niet door de droom op inhoud te toetsen. Maar door te zoeken naar vruchten van geloof en bekering in het dagelijks leven. Het klopt niet als de droom een te grote plaats blijft houden in het verhaal.

Paulus is in zijn brieven ook nauwelijks teruggekomen op zijn visionaire ervaringen. Voor hem stonden de rechtvaardiging en heiligmaking centraal. En zoals broeder Huijgen ook schreef, als we daar de vruchten van zien in het leven van ex-moslims of wie dan ook, dan kunnen we hartelijk verblijd zijn.

De auteur is christelijk-gereformeerd predikant te Katwijk aan Zee.