Ik geloof heel graag dat Meucci (of voor mijn part Mario Rossi, de Italiaanse Jan Modaal) de telefoon heeft uitgevonden. Italianen zijn namelijk verknocht aan de telefoon. Vroeger aan de vaste lijn, nu aan het mobiel. Alleen al daarom is de telefoondichtheid hier zeer hoog: 97 procent van de bevolking boven de 16 jaar beschikt over een mobieltje. In Nederland is dat ding uiteraard ook niet onbekend, maar dan vooral als smartphone om Facebook en dergelijke bij te houden.

In Italië is het nog gewoon de stem die moet worden gehoord. „Ik bel bijna dagelijks vanaf mijn werk mijn vrouw”, zegt Michael, een Australische vriend van me die is getrouwd met een Romeinse. „Ik ben eraan gewend dat dat zo moet. De hoge frequentie van bellen is typisch Italiaans.”

Ik weet niet of u weleens een Italiaan in het vliegtuig –en uiteraard doe ik aan generaliseren– hebt meegemaakt. Zodra hij of zij is geland, pakt hij of zij de telefoon om te zeggen: „Dag mama, ik ben geland.”

„Waarom ze het doen, weet ik niet”, zegt Michael. „Het moet iets te maken hebben met de noodzaak van terugkoppelen, om zeker te zijn dat alles in orde is. Het ligt deels natuurlijk aan de beller zelf, maar het wordt zeker ook verwacht door de ontvanger.”

Een andere vriend vertelde me dat hij wel drie keer per dag telefonisch contact heeft met zijn vrouw. „Je moet in contact blijven. Ze wil weten dat alles in orde is.” Maar het is niet alleen een zaak van ongeruste vrouwen.

De laatste keer dat ik mijn moeder belde, was drie maanden geleden. Toegegeven, dat was aan de lange kant. Toen ik nog niet getrouwd was, belde ik mijn vriendin trouw elke avond. Een uurtje om de dag door te nemen. Ik ben eraan gewend geraakt, en zie ook wel de voordelen ervan. Maar het is niet iets wat ik van thuis ken. Aanvankelijk hoefde het niet van mij. Wat gebeurt er nou eigenlijk op een dag? Maar het is ook wel mooi. Je kunt het uitleggen als vorm van afhankelijkheid, als een vorm van controle, maar het brengt wel cement aan in het huis van echtelieden, alsook in het huis van de bredere familie: in de relatie met bijvoorbeeld oma’s en andere verwanten.

Ik ken een gescheiden vader in Zwitserland die volgens het Zwitserse familierecht aanspraak kan maken op ten minste één wekelijks telefoontje met zijn achtjarige dochtertje. Toen ik dat vertelde aan een gescheiden kennis van me in Rome, was hij ontsteld. Hij heeft het recht om zijn dochter van zeven dagelijks te bellen, en van dat recht maakt hij geheel en al gebruik.

Als je het mij vraagt, is die belwoede van de Italianen helemaal niet fout. Het is goed voor de familie, voor het onderhouden van contacten en uiteindelijk voor de samenleving. Dank je, Antonio Meucci.