Veel mensen worstelen met de vraag of in het grote wereldgebeuren Gods sturende hand werkelijk aanwijsbaar is. Heeft het zin om te bidden voor wendingen ten goede in het wereldgebeuren? De geschiedenis en ervaring leren dat bij politieke en economische ontwikkelingen moet worden uitgegaan van zekere wetmatigheden en voorspelbare processen. Er is reden om God te vragen ons de vaste overtuiging te geven dat, tegen alle schijn van het tegendeel in, God in de hemel de geschiedenis van mens en wereld schrijft.

Gezien de ontwikkelingen op wereldniveau bestaat er zeker reden om te bidden om Gods sturende hand bij de aanwijzing van wijze en onkreukbare regeerders. Bestuurders om onze wereld in de uiterst complexe ontwikkelingen de goede richting te wijzen. Veel landen worden geregeerd door leiders met een besmet blazoen. Bidden om een heilzaam beleid, onder prediking die de goede richting aanwijst in deze tijd van verwarring en onzekerheid, is noodzakelijk. Zou dat niet veel te weinig gebeuren?

De grote belangstelling voor oosterse godsdiensten en tradities in het Avondland hangt nauw samen met de treurige omstandigheid dat het christelijk geloof voor velen bezig is om zijn diepte en glans te verliezen. Dan mag het geen verwondering wekken wanneer vanuit de leidende theologische wereld onomwonden wordt verklaard dat het christelijk geloof als godsdienst niet meer het alleenrecht voor zich mag opeisen. En deze gedachte wordt te gemakkelijker overgenomen naarmate de christenen in Europa binnen hun moderne leefklimaat onzekerder worden in hun omgang met God. In het leven van de Europese mens zijn de God van de Bijbel en de tradities van het christendom niet meer (be)heersend. Er ontstaat een leegte. En leegten worden altijd opgevuld.

Op de bodem van elke menselijke ziel blijft er, bewust of onbewust, een onuitsprekelijke zucht naar God. Dat zal waarschijnlijk de verklaring zijn voor het feit dat duizenden die het christelijk geloof lieten vallen, toch een alternatief zoeken en grijpen naar godsdiensten van het Oosten. Ook de hang van veel jongeren naar de oosterse mystiek zal hierdoor wellicht moeten worden verklaard. Een herbezinning op de rijkdommen van het christelijk geloof is voor ons en onze kinderen zeer nodig.

Daarmee wordt geen hernieuwde inventarisatie bedoeld van de geloofswaarheden waarmee wij van onze kinderjaren af vertrouwd zijn gemaakt. Waar het op aankomt is dat het christelijk geloof zijn aanhangers vanuit de Heilige Schrift opnieuw leert hoe de gelovige als enkeling en de gemeente van Christus als gemeenschap, door volkomen overgave en door geregelde gebedspraktijk omgang kan hebben met de God en Vader van Jezus Christus. En hoe die omgang een werkelijk onderdeel van de dagelijkse levenspraktijk kan zijn. Het is de vraag of de inzet, de trouw, de eerbied en de overtuiging waarmee christenen hun God dienen, die van volgelingen van oosterse godsdiensten evenaart of overtreft. Het antwoord op deze uiterste belangrijke vraag kan voor christenen weleens negatief uitvallen.