Nederland was al sinds 2002 actief in het onrustige Afghanistan, waar een internationale troepenmacht de radicaalislamitische Taliban wilde verdrijven. De hoofdrol was weggelegd voor de door de NAVO geleide veiligheidsmacht ISAF.

Op verzoek van de NAVO richt Nederland zich vanaf 2006 op het opbouwen, stabiliseren en beveiligen van de provincie Uruzgan. Hier gaat wel een slepend politiek debat in de Tweede Kamer aan vooraf, maar uiteindelijk stemt een grote meerderheid in.

De zogenoemde Task Force Uruzgan telt zo’n 1400 man en is gelegerd in Tarin Kowt (Kamp Holland) en Deh Rawod (Camp Hadrian). Een van de belangrijkste taken van de TFU is het versterken van het Afghaanse leger en de politie. Maar Nederlandse troepen raken ook verwikkeld in gevechten.

De meeste Nederlandse doden vallen door bermbommen en bij aanslagen. Op 18 april 2008 sneuvelt Dennis van Uhm, de zoon van Peter van Uhm die een dag eerder Dick Berlijn was opgevolgd als Commandant der Strijdkrachten.

De TFU is aanvankelijk gepland voor twee jaar, maar wordt verlengd tot 2010. Op het einde, op 1 augustus 2010, gaat de missie over in het Amerikaans-Australische Combined Team Uruzgan (CTU). De terugkeer van het laatste materieel naar Nederland is in mei 2011 afgerond.

De toenmalige regeringspartij CDA had de TFU eventueel willen voortzetten, maar stuitte op verzet van coalitiepartner PvdA. Die hield vast aan het eerdere besluit om uiterlijk eind 2010 Uruzgan te verlaten. Een crisis bleek onvermijdelijk en op 20 februari 2010 viel kabinet vier van CDA’er Balkenende.

Ondanks de politieke commotie bleef Nederland actief in Afghanistan, met een politietrainingsmissie in de provincie Kunduz. En vanaf 1 januari 2015 doen honderd militairen mee aan de nieuwe NAVO-missie Resolute Support, om het veiligheidsapparaat, het leger en de politie in Afghanistan verder op te bouwen.