Vier busjes op een donker boslaantje. Ze brengen fotografen, cameraploegen en journalisten naar de koninlijke woning op De Horsten, het landgoed waar ook prinses Margarita en prins Floris met hun gezinnen wonen. Bij de marechaussee schenkt een lakei cola. Daarna gaat het lopend verder het bos in, over zompig gras onder druipende bomen.

Opeens is daar een open plek, de tuin rond Eikenhorst. De koning en zijn gezin wonen er nog zolang Paleis Huis ten Bosch niet is gerenoveerd. Dat gaat nog jaren duren.

Een kwartier lang staart de pers naar de zijkant van het huis, dat uitgestorven lijkt. De klimop wiebelt in de wind.

::

Dan is daar de koning. Hij zwaait de tuindeur open en helpt zijn oudste dochter het trapje af. Haar rechterenkel is stevig ingezwachteld. „Niets om dramatisch over te doen”, zegt de vorst even later. „Ze moeten kunnen opgroeien en een verstuikte enkel hoort er dan gewoon bij.” De koningin reageert direct. Maar nee, een hersenschudding is toch wat minder normaal, zegt haar man. Aan hem de taak om zijn energieke vrouw nu tot rust te dwingen, zegt hij zelf. En hij vertelt erbij dat het hem ook lukt.

Vorige week viel Máxima, vijf dagen later pas ging ze naar de dokter. Die beval haar kalm aan te doen. De koningin zegt last van duizeligheid te hebben. En veel hoofdpijn. Rust moet genezing brengen.

Tot vrijdagmorgen was onduidelijk of de echtgenote van de monarch aan de fotosessie zou deelnemen. Maar ze is er, en ze doorstaat het geroep en geschreeuw van fotografen die net dat ene unieke plaatje willen schieten, en het koningsgezin vragen naar links te kijken, of naar rechts, of „hier naar deze camera.”

De lucht dreigt, maar het blijft droog. Even later komt de zon zelfs even tevoorschijn boven Eikenhorst, het huis waar ooit prinses Christina woonde en nu alweer heel wat jaren Willem-Alexander en zijn gezin.

Twee gitzwarte honden drentelen om hun vijf baasjes heen, alsof er geen tientallen anderen de rust van de Eikenhorst zijn komen verstoren. Maar als de dieren al te levendig worden, is ’s konings „Zit!” voldoende om hen ter plekke op hun achterwerk te krijgen; áchter het koningsgezin, dat ook wel even op de foto wil zonder zwaaiende zwarte staarten voor hen.

De prinsesjes weten: deze sessie hoort erbij, twee keer per jaar. Ze doen er niet moeilijk over, verzekert hun moeder even later, als Amalia, Alexia en Ariane in hun huis verdwenen zijn. De meisjes lachen wat, draaien wat, en luisteren wel zo ongeveer als fotografen hun naam roepen. Er zijn foto’s op het gazon, foto’s bij de vijver, foto’s op het terras, foto’s op een muurtje. „We hebben álle tijd”, grapt de koning.

Even later blikt hij terug op „een intensief en mooi halfjaar.” Met pieken en dalen. Eén van die dalen is het omkomen van twee militairen in Mali, terwijl een ander bij het ongeval gewond raakte. Het koningspaar betuigt zijn medeleven.

De reis van het gezin naar China bleef niet zonder gevolgen: Amalia heeft besloten komend cursusjaar op het gymnasium Chinees als bijvak te nemen. Het gaat goed met alle drie de dochters, zegt moeder Máxima. „Elk kind is uniek; elk heeft eigen talenten. Daar ontdekken we steeds meer van.”

De koning wil niet alles beantwoorden. Een vraag over hoe zijn moeder Beatrix haar rol als oud-koningin beleeft, is aan het verkeerde adres gesteld. En dat de vorst de troonrede de komende jaren als gevolg van de renovatie van het Binnenhof wellicht op een andere locatie dan in de Ridderzaal moet voorlezen, wil hij ook niet van een mening voorzien. De datum staat vast; hij wacht af op welke plaats hij wordt uitgenodigd, zegt hij.

Over de relatie met premier Rutte wil hij wel wat zeggen. Die is „zakelijk, open, heel vriendelijk. We zijn leeftijdgenoten; dat praat gemakkelijk.”