Column: In ’t blauw
Het zal ergens in de jaren 90 zijn geweest. Het werd steeds duidelijker dat de hereniging van Marokkaanse gastarbeiders met hun gezinnen niet echt een lumineus idee was geweest. Alleen mocht je dat niet hardop zeggen. Dan maakte je kwetsbare groepen verdacht, en daar waren we veel te beschaafd voor.
Een van de organisaties die als eersten signaleerden dat we met die gezinsherenigingen een hoop ellende over ons hadden afgeroepen, was de politie. Van een leidinggevende uit die wereld kreeg ik eens een lijvig document met intern e-mailverkeer. Een keiharde botsing speelde zich in dat dossier af tussen een stroming die politiek correct wilde blijven en eentje die het weigerde om weg te kijken.
Het rapport leek mij een goede aanleiding om de voorzitter te bellen van een stuurgroep van de sterke arm die zich speciaal met de allochtonenkwestie bezighield. De naam van die stuurgroep weet ik even niet meer, de naam van de voorzitter nog wel. Hij was namelijk de zoon van onze vroegere dorpsagent.
Wat ik al een beetje had voorzien, bleek helemaal te kloppen. Geen onvertogen woord kwam er over zijn lippen toen het over het gedrag van Marokkaanse jongeren ging. Hij bleef keurig binnen de bandbreedte die politiek was toegestaan. Alleen over Joegoslaven was hij een open boek. Wat vanuit die hoek van Oost-Europa naar Nederland kwam, was naar zijn zeggen niet bepaald het puikje van de natie. Voor Joegoslaven gold kennelijk geen zwijgcode.
Dat hypercorrecte verdoezelen van de feiten is niet alleen een Nederlands euvel. In Duitsland is een spraakmakend boek uitgekomen van politieagente Tania Kambouri waarin ze vol op het orgel gaat. Als vrouw wordt ze door Marokkaanse jongeren naar haar zeggen respectloos bejegend. Wat er in Keulen tijdens de viering van de jaarwisseling gebeurde, was voor haar totaal geen verrassing. Bij die gebeurtenis werden tientallen vrouwen door jongeren van Noord-Afrikaanse afkomst aangerand, vernederd en bestolen. Volgens Kambouri is dit gedrag de vrucht van de opvoeding in Marokkaanse gezinnen. De jongeren wordt thuis geen strobreed in de weg gelegd.
Het boek is intussen ook in het Nederlands verschenen (titel: ”Vrouw in het blauw”), en voorzitter Jan Struijs van de Nederlandse Politiebond verklaarde maandag in het tv-programma EenVandaag dat hij er blij mee is. Het norm- en respectloze gedrag dat Kambouri beschrijft, herkent hij helemaal. Ter illustratie vertelde hij nog wat vrouwelijke agenten moeten aanhoren als ze op straat Marokkaanse jongeren tegenkomen. „Veel hoeren vandaag, hè?” De agenten staan machteloos, want zij worden natuurlijk niet bedoeld. Aan dit soort vernederingen en pesterijen ergeren de vrouwen in het blauw zich groen en geel.
