De koopkracht van eenverdieners blijft achter door tal van fiscale maatregelen „om de arbeidsparticipatie te verhogen”, stelt minister Asscher (Sociale Zaken) in antwoord op Kamervragen van de SGP naar aanleiding van het nieuws dat het kabinet opnieuw 200 miljoen extra steekt in een hogere kinderopvangtoeslag. Volgens Asscher ligt de „materiële welvaart” van modaal verdienende eenverdieners met kinderen 42 procent lager dan die van een gelijkverdienende alleenstaande.

SGP-Kamerlid Dijkgraaf wilde van Asscher weten hoeveel extra belastinginkomsten het kabinet denkt binnen te halen door de hogere kinderopvangtoeslag, die alleen geldt voor huishoudens waarin alle ouders betaald werk verrichten. Volgens Asscher is daar niets van te zeggen. Wel leidt de hogere toeslag volgens hem tot een „beperkt positief effect” op het arbeidsaanbod, omdat dit werken lonender maakt. Die extra banen ontstaan volgens de bewindsman op korte termijn echter niet. Pas na 2023 kan het beleid nieuwe banen opleveren.

Volgens Dijkgraaf blijkt uit de antwoorden dat „het kabinet weer miljoenen spendeert aan beleid dat niet rendeert. Er gaat nog eens 200 miljoen naar de kinderopvangtoeslag en de minister geeft zelf aan dat dit tot 2023 geen baan extra oplevert.”

Dat is volgens de SGP’er niet verwonderlijk, gezien de hoge werkloosheid. „Het doel van de maatregel, extra aanbod van arbeidskrachten genereren, leidt dan juist alleen maar tot extra werkloosheid. Zelfs op langere termijn kan de minister niet aangeven of dit extra banen oplevert.”

Het extra aanbod leidt ondertussen wel tot toenemende verdringing op de arbeidsmarkt, zegt Dijkgraaf. „Daardoor komen bijvoorbeeld eenverdieners en alleenstaanden aan de kant te staan. De enige winnaars van dit beleid zijn de al zwaar gesubsidieerde tweeverdieners. Dat is ronduit teleurstellend. Het blijkt maar weer dat als een maatregel goed is voor de arbeidsparticipatie, er bij dit kabinet geen discussie meer is over de vraag of het óók nog rechtvaardig is. Terwijl het draagvlak voor het belastingstelsel wordt ondermijnd als mensen de belastingen niet meer als rechtvaardig ervaren.”