Er kwam geld om het personeel vier maanden achterstallig salaris te betalen, geld om het gebouw op te knappen, er kwamen leerkrachten bij, en nieuwe leerlingen. „God deed die wonderen. Het is Zijn school, niet de onze.”

Makor HaTikvah Messianic Hebrew School is een van de twee Messiasbelijdende Joodse scholen in Israël. In oktober gaat er voor het eerst een groep leerlingen van locatie Guido de Brès van het Rotterdamse Wartburg College op bezoek. Er kunnen er zestien mee; het aantal inschrijvingen was veel groter, zeggen adjunct-directeur J. Troost en coördinator drs. S. P. van den Berg van het tweetalig onderwijs (tto).

Naast die zestien leerlingen luisterden ook andere tto’ers donderdag naar het verhaal van directeur Schwaeber. Viermaal vertelde ze een Guido-klas over haar leven, haar land, haar school. Er gingen lessen over het Messiaans Jodendom aan vooraf. Schwaeber sprak donderdag bovendien op een ouderavond van het Wartburg College.

De schooldirecteur komt uit de New Yorkse wijk Brooklyn. Vijf weken voordat ze naar Israël emigreerde, overleed haar man plotseling. In de kibboets waar ze Engels doceerde, ontmoette ze haar latere tweede echtgenoot. Ze verbleef weer even in de Verenigde Staten toen haar ouders hulpbehoevend werden, maar keerde na hun overlijden terug. Sindsdien leidt ze de Makor HaTikvah-school in Jeruzalem, die tegen de honderd leerlingen telt in de leeftijd van 6 tot 15 jaar.

In Amerika stond Schwaeber aan het hoofd van advocatenkantoren. Die stonden er niet zo droevig voor als de school toen ze er aantrad. Het twee eeuwen oude gebouw schreeuwde om onder­houd, maar geld was er niet. „Ik bad elke dag; las elke dag in de Bijbel. Het geld kwam er.”

Amerika

De school was in 1990 opgericht uit onvrede met het seculiere onder­wijs. In de begintijd kreeg een handvol kinderen les, maar dat aantal groeide. Makor HaTikvah –letterlijk: bron van hoop– zit momenteel op het terrein van de internationale anglicaanse school. De Messiaans-Joodse school hanteert niet de christelijke, maar de oudtestamentische feestdagen.

In Amerika zou Schwaeber zich niet meer thuis voelen. „De moraal verdwijnt, de regels ook. Nu wil de regering-Obama dat transseksuelen zelf mogen kiezen of ze van het heren- of het damestoilet gebruikmaken. Totally crazy. God moet er uit de school verdwijnen; Hij mag ook niet meer op het geld worden vermeld.”

Ze trekt de vergelijking met nazi-Duitsland. „Daar veranderde zo veel dat Joden beter konden vertrekken. Veel Messiasbelijdende Joden in Amerika voelen dat God tegen hen zegt dat ze beter kunnen weggaan nu dat nog kan. De beste manier om Israël te steunen, is er te gaan wonen.”

Het stelt de school voor een grote uitdaging. „Door de immigratie krijgen we nieuwe leerlingen, en bijna niemand van hen spreekt Hebreeuws. Dus we bieden een intensief taalprogramma aan.”

Raketaanval

In Amerika leefde ze in vrede, in Israël moest ze eraan wennen dat de vrede wordt bedreigd. „Op een dag reed ik naar school en het was alsof God tegen me zei dat ik een oefening moest houden, zodat de leerlingen weten wat ze moeten doen als er vanuit Palestijns gebied een raket wordt afgeschoten. Dat was nooit nodig geweest. Die morgen hielden we plotseling een oefening. Lachend en pratend stormden de leerlingen naar de veiligste ruimte.

’s Middags ging opeens de sirene af. Nu was het echt. Opnieuw zaten alle kinderen binnen anderhalve minuut in de schuilplaats, maar ditmaal kon je er een speld horen vallen. Gelukkig kwam de raket buiten Jeruzalem neer.”