Hij promoveert vrijdag aan de Theologische Universiteit Kampen op het proefschrift ”The Drama of Preaching. Participating in the Work of God in the History of Redemption”. Watkins (44) is voorganger van de Orthodox Presbyterian Church (OPC) in St. Augustine (Florida). Nadat hij in zijn jeugd in aanraking kwam met drugs en criminaliteit, kwam hij krachtdadig tot bekering en studeerde aan Westminster Theological Seminary.

Watkins beschrijft in zijn proefschrift het verschijnsel van de zogenaamde heilshistorische prediking, die opgang maakte in de Gereformeerde Kerken vrijgemaakt. Deze prediking was een reactie op de zogeheten exemplarische prediking, die de Bijbelse verhalen vooral gebruikte als voorbeelden (vandaar: exemplarisch) van hoe christenen vandaag de dag behoren te leven.

De heilshistorische benadering, die nu in Amerika weer opgang maakt, is nuttig om te waarderen hoe de Bijbel zichzelf interpreteert, zo legt Watkins uit, dat wil zeggen op Christus geconcentreerd. „Het alternatief is dat de mens in het middelpunt geplaatst wordt, wat kan leiden tot een moralistische of wetticistische prediking.”

Er is in de prediking geen andere kracht dan die van de Heilige Geest, zo benadrukt Watkins. „Daarom is het zo belangrijk om de tekst te prediken, en niet slechts leuke verhalen of alledaagse toepassingen op te dissen. Uiteindelijk leidt de tekst ons tot diepere gemeenschap met Christus, en in de eenheid met Hem groeien we in heiligheid.”

Toepassing

De toepassing in de prediking is niet ondergewaardeerd, maar wordt verkeerd uitgewerkt, stelt Watkins. „Populaire predikers benadrukken de toepassing dusdanig dat zij zaken in de tekst leggen die daarin niet aanwezig zijn. Goede hermeneutiek leidt tot een juiste toepassing, namelijk van de kern van de tekst en het heil in Christus. Daarom is het Bijbelse dramamodel dat ik in mijn proefschrift bepleit zo belangrijk. Onderwerpen we ons aan het Woord van God, of verzetten we ons ertegen? Ik geloof dat Jezus en Zijn apostelen hun prediking met drama brachten. Wij moeten hetzelfde doen.”

Watkins analyseert in zijn proefschrift het postmodernisme als een gevaar dat relativisme in de hand werkt. Maar hij ziet het ook als een uitdaging. „Onze postmoderne tijdgenoten hebben hun respect voor de institutionele kerk verloren. Zij vatten waarheid op als iets wat wordt uitgevonden in plaats van overgeleverd. Toch verlangen zij ernaar om deel uit te maken van een samenhang van zin en orde.”

Postmoderne mensen zijn volgens Watkins slim genoeg om door te hebben of de kerk in hen geïnteresseerd is. „Ik ben ervan overtuigd dat God een nieuwe generatie van kerkleiders geeft die zich afkeren van het consumentisme en narcisme van het postmodernisme en een prediking brengen die trouw blijft aan wat de gereformeerde confessie over de kerk zegt. We beleven wat dat betreft uitdagende tijden. We hebben voorgangers nodig die niet-kerkelijken bereiken zonder de kerkelijken te verliezen.”