Quist wil om zichzelf en zijn gezin niet in gevaar te brengen geen details over de zaak prijsgeven. Hij beperkt zich tot de mededeling dat de bedreiging speelde bij een faillissement. „Ik was bewindvoerder en had de eigenaar van het failliete bedrijf persoonlijk aansprakelijk gesteld om een privé-faillissement te kunnen aanvragen. Toen ik ’s avonds thuiskwam, hingen er rond mijn huis wat mensen rond die op het raam klopten en naar binnen keken. ’s Avonds werd ik op ons geheime nummer gebeld en kreeg ik te horen: Nu bleven we nog rustig, de volgende keer gaan we verder. Niemand kan ons wat maken, want we laten geen sporen na en morgen zijn we het land uit.”

Na overleg met rechtbank en politie besloot Quist zich terug te trekken uit de faillissementszaak. „Justitie vond het beter een curator te benoemen uit een andere regio en daar was ik het mee eens.”

De advocaat koos er destijds opzettelijk voor niet met het voorval naar buiten te treden. En daarin is hij, naar eigen zeggen, niet de enige. „Ook in de advocatuur is de dreigcultuur al ver doorgedrongen. De enige die twee jaar terug het nieuws haalde, was strafpleiter Bovens uit Utrecht. Daar vloog ’s avonds een bom door het raam in een periode dat hij zich bezighield met een drugszaak. Maar wat je erover leest en hoort, is maar het topje van de ijsberg.”

Volgens zijn vakgenoot mr. Carl Hamm uit Dordrecht zijn dreigementen aan het adres van curatoren inmiddels schering en inslag. Hamm: „Als curator ben je in elk faillissement de kop van Jut. Dat kan ook moeilijk anders, want jouw gezicht is het enige dat in zo’n zaak zichtbaar is. En dat terwijl jij voor meerdere partijen, zoals de bank, de fiscus en het personeel, de belangen moet behartigen. Het personeel wil graag salaris zien, de crediteur wil zijn spullen terug, de bank wil een pandrecht en ook de fiscus wil geld zien.”

De stoppen slaan volgens Hamm vooral door op het moment waarop betrokkenen de volgorde van de schuldeisers te horen krijgen. „De fiscus heeft volgens de wet het eerste recht en dat is, zeker voor mensen die voor hun eigen belang gaan, geen populaire mededeling.”

Noch algemeen secretaris J. Suyver van de Nederlandse Orde van Advocaten, noch een bestuurslid van de specialisatievereniging van faillissementsadvocaten Insolad -dat anoniem wil blijven- zegt concrete voorbeelden te kennen waarbij curatoren slachtoffer werden van bedreiging. Niet verwonderlijk, vindt Hamm. „Als die in een faillissement optreden, gaat het om grote bedrijven. Die uiten zich niet met geweld, maar dreigen met een procedure in Amerika. Quist en ik treden vaak op in de wat kleinere faillissementen, van ondernemingen waar maximaal vijf personen werkzaam zijn. Daar is de agressie het grootst.”

Zelf heeft hij de voorbeelden van dreigementen voor het oprapen. Onlangs nog werd zijn secretaresse gebeld met de mededeling dat er klokslag vijf uur wat mensen zouden langskomen „om zijn kantoor te verbouwen.” Daarvóór arriveerde op zijn bureau een brief waarin Hamm het opblazen van zijn kantoor kreeg aangekondigd.

Hamm: „Het heeft er ook mee te maken dat je als curator verplicht bent geld dat om oneigenlijke reden is verdwenen, op te sporen en terug te vorderen. Je kunt je voorstellen dat de mensen die in zo’n verdwijning de hand hebben gehad, je dat niet in dank afnemen.”

Tot op zekere hoogte, zo vindt Hamm, zijn faillissementen en dreigementen onafscheidelijk. De passieve houding van justitie zit hem echter behoorlijk dwars. „Sorry, we kunnen alleen de surveillancewagen vragen rond vijf uur in de buurt te blijven, zeiden ze toen ik de bedreiging had gefaxt.” Nog bonter was volgens Hamm de reactie van justitie op de brief waarin hij het opblazen van zijn kantoor kreeg aangekondigd. „Vijf maanden terug heb ik die doorgestuurd naar het parket, maar ik heb nog geen ontvangstbevestiging gezien.”