TOEN

Eind 2002 raakte Cora zwanger. Vanaf de twaalfde week kwamen er problemen: de foetus had een groeiachterstand, we hoorden het hartje slecht, voelden weinig leven. Maar de baby leefde wel. Na veel controles kwamen we in het Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam terecht. Daar werd ons tijdens de 23e week verteld dat de vrucht niet levensvatbaar was door chromosomale afwijkingen. Omdat dit op een heel kille manier gebeurde en er sterk werd aangedrongen op een vruchtwaterpunctie én impliciet op abortus, gingen we daarna naar het Admiraal de Ruyter Ziekenhuis in Vlissingen. De gynaecoloog daar stond geheel achter onze beslissing om de zwangerschap zo lang mogelijk voort te zetten.

Er volgden acht weken tussen hoop en vrees. Cora ging groeien en kreeg positieve reacties: „Wat leuk, je bent zwanger! Gaat het goed?” Ze ging de cassière van de supermarkt niet uitleggen dat het niet goed ging. Achteraf bleek dat de placenta enorm groeide, maar de baby nauwelijks. We wilden slaapkamers op zolder laten maken. De aannemer stelde echter de verbouwing telkens uit, maar die zou in de 31e week van de zwangerschap beginnen. Op de woensdag van die week, 28 mei 2003, kregen we echter te horen dat onze baby in de moederschoot was overleden.

De dag erna, op Hemelvaartsdag, kwam de begrafenisondernemer. We namen alles door. Hij zei dat hij bij de gemeente alles zou regelen. Dat vonden wij goed. Er kwam al zo veel op ons af. We waren verslagen en moesten veel regelen, ook de zorg voor onze oudste twee, Nadine en Lennard.

Op vrijdag 30 mei is ons derde kind geboren. Levenloos. We noemden haar Imke. De begeleiding van het ziekenhuis was heel goed. Zo heeft het personeel dat ons begeleidde veel foto’s van haar gemaakt. „Jullie hoeven daar niets mee, maar we bewaren ze voor jullie. En als jullie ze willen hebben, mogen jullie ze komen ophalen, al duurt dat twee jaar”, zeiden ze.

We hebben Imke naar huis gehaald. Ze stond bij ons op de slaapkamer, want we hadden geen andere plek doordat de verbouwing niet doorgegaan was.

Op zondagmorgen heeft onze kerk, de gereformeerde gemeente van Oostkapelle, een officiële afkondiging van het overlijden van Imke gedaan. Maurits was daarbij. Ook heeft de gemeente Psalm 39 vers 2 en 5 gezongen. Dit alles heeft ons erg goed gedaan: Imke hoorde, via ons, bij de gemeente.

De begrafenisondernemer heeft ons later een bundeltje papieren gebracht. Daarbij zat ook de ”Akte van een levensloos geboren kind”, zoals dat officieel heet. Geen geboorteakte of akte van overlijden dus.

Ook was Imke niet bijgeschreven in ons trouwboekje. Dat heeft Cora later eigenhandig gedaan. Vreemd dat ambtenaren van de Burgerlijke Stand daar later nooit opmerkingen over hebben gemaakt bij de aangifte van de kinderen die later geboren zijn: Jelisca, Jorden, Marthen en Thimon.

Dat gebeurde waarschijnlijk uit verlegenheid. Veel mensen weten niet hoe ze moeten reageren als we vertellen dat we zeven kinderen hebben: zes gezonde en één overleden dochtertje. Mensen die hetzelfde hebben meegemaakt reageren open. Om die gevoelens met elkaar te delen, hebben we samen met anderen in 2009 de reformatorische lotgenotenvereniging ”In de knop gebroken” opgericht. Die telt nu zo’n honderd leden.

NU

Oktober vorig jaar is de petitie ”Ik wil ook in het BRP!” gestart. Door ouders die willen dat „levenloos geboren kindjes ook worden erkend en zichtbaar zijn in de administratieve systemen van de overheid.” Wij staan hier helemaal achter.

De PvdA-Kamerleden Wolbert en Oosenbrug stelden vragen over de petitie aan minister Plasterk van Binnenlandse Zaken. Hij wil er echter niet aan. Hij heeft vooral juridische bezwaren. Maar volgens ons kun je die vrij gemakkelijk omzeilen door de formulering ”zijnde als overleden” te gebruiken.

We hebben het gevoel dat onze Imke volgens de overheid niet heeft geleefd. Ook bij genealogisch onderzoek is zij bijvoorbeeld onvindbaar. Alleen onze naaste familie en wij weten ervan. Maar onze Imke hoort er helemaal bij. Zij is een onderdeel van ons gezin, al leeft ze niet meer. Het gaat om de erkenning van ons kind.

We hebben al zo weinig van haar. Alles past in een schoenendoos: een paar haartjes op een plakbandje, een fotoalbum, een symbolisch beeldje van het handje van Imke in de hand van Cora, een zwartwitfoto en een aquarel in onze woonkamer met de namen van onze zes levende kinderen bij zes bloemen én die van Imke bij een gesloten knop. Een geboorteakte was een belangrijke erkenning geweest van het feit dat Imke onze dochter is.

STRAKS

Moedgevend was de reportage van het tv-programma Nieuwsuur deze week. Daaruit blijkt dat niet alleen de bekende emeritus hoogleraar Doek de petitie in stevige bewoordingen steunt, maar ook de voorzitter van een belangrijke ambtenarenvereniging. En dat Amsterdam als enige én grootste gemeente van ons land standaard een geboorteakte voor levenloos geboren kinderen verstrekt. Ook SGP-Kamerlid Bisschop staat achter het voorstel.

Wij hebben de petitie uiteraard getekend. Gemeenten hebben zelf de bevoegdheid vrijwillig een geboorteakte te geven. Maar het is beter als de rijksoverheid dit wettelijk verplicht. Zodat iedereen die dit onverhoopt meemaakt, toch een officieel erkend kind heeft gekregen.