„Alzo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft…”

Groter liefde kon de Vader niet tonen dan ons Zijn Zoon, Zijn lieve Zoon, Zijn beminde Zoon, Zijn eniggeboren Zoon te geven (Johannes 3:16). Hieruit bleek Abrahams liefde, dat hij zijn enige zoon Izak offerde, die hij liefhad (Genesis 22). Maar veel groter was de liefde Gods, dat Hij ons Zijn enige Zoon gaf, die Hij zo innig liefhad, aan ons zulke onwaardige zondaars, vijanden, en op zijn best Zijn schepselen.

Abraham was gehouden zijn zoon te offeren wanneer God die afeiste, maar God was geenszins gehouden ons Zijn Zoon te geven, maar alleen door zijn vrije liefde en genade ontfermde Hij Zich over ons.

Iemand had eens vier zonen. In een zware hongersnood waren de ouders van plan één ervan tot pand te verkopen. Toen overlegden zij bij zichzelf wie van de vier zij zouden verkopen. Zij zeiden: de oudste is de eerste, en daarom wilden zij hem niet graag verkopen. De tweede was de eigen beeltenis van de vader, en daarom zouden zij niet graag van hem scheiden. De derde leek sprekend op zijn moeder, en daarom waren zij niet gewillig om hem te verlaten. De vierde, de jongste, was het kind van hun ouderdom, hun Benjamin, het liefste kind van hen beiden. Toen namen zij zich voor van geen van alle te scheiden, en wilden zo liever vergaan dan van enige van hun kinderen te scheiden.

John Wall, predikant te Londen

(”Niemand dan Christus”, 1666)