Boven blaft haar Duitse herder. Beneden in de woonkamer vertelt Meijer over haar jonge jaren: „Koninginnedag vormde het muzikale hoogtepunt van het jaar. Ik trad dan samen met mijn biologische broer Robbie op straat op – Robbie werd samen met mij door mijn ouders geadopteerd uit Zuid-Korea. Robbie speelde doedelzak, ik harp. Ik bewerkte muziek om samen te kunnen spelen.”

Nog altijd geniet Meijer van de ontmoeting met andere instrumentalisten. „Een paar maanden geleden improviseerde ik in Californië samen met een koraspeler tijdens een door de Amerikaanse componist Philip Glass georganiseerd concert. De kora is een Afrikaanse harp die met vislijnen is bespannen. Glass nodigde mij afgelopen week uit voor een concert in de Carnegie Hall in New York. Dan ontmoet ik de kora-speler weer. Dergelijke ontmoetingen zijn een avontuur en leveren mij inspiratie op.”

1. De harp was het eerste instrument waarbij een vonk oversprong.

„Ik ben niet in een muzikaal gezin opgegroeid. Mijn ouders bespelen geen instrument en mijn zus kreeg niet meer dan één jaar dwarsfluitles. Op de basisschool hoorde ik van klasgenoten dat ze een instrument kozen. Ik wilde dat ook wel. Opvallend genoeg wist ik al snel wat mij niet aansprak, namelijk piano en viool leren spelen. Misschien omdat ik geen ander referentiekader had dan de dreunen die kinderen gaven op de piano in de hal van de school. Daarnaast hoorde ik leeftijdgenoten viool spelen en dat klonk vaak vals. Uiteindelijk kreeg ik een vriendin die harp speelde. Toen sprong de vonk over. Waarom? Een harp heeft iets mysterieus. De klank is heel puur en ligt dicht bij de menselijke stem. En ik vond die hoeveelheid snaren geweldig. Snaren en strepen fascineren mij nog altijd. Daarom zit ik tijdens het spelen altijd zo dat ik de snaren kan zien.”

2. Krachttraining is geen overbodige luxe, want harp spelen is hard werken.

„Ik werd vroeger gewaarschuwd om mijzelf niet te ruïneren. De eerste jaren studeerde ik weinig. Soms een halfuurtje voordat ik naar les moest. Na twee jaar werd ik ontdekt door een docent die inviel op de muziekschool. Zij adviseerde mij voor te spelen voor haar vroegere conservatoriumdocent, Erika Waardenburg. Kort daarop –ik was elf– zat ik in de jongtalentklas van het Utrechts Conservatorium. Nadat Erika zei dat ik harder moest studeren als ik iets wilde bereiken, ging bij mij de knop om. Elke dag stond ik om vijf uur op om voor schooltijd voldoende te kunnen studeren. Toen ik aan concoursen ging meedoen, maakte ik nog meer uren. Op den duur liep ik met oogkleppen op en was ik vrijwel alleen nog met de harp bezig. Erika stimuleerde mij daarom op leuke dingen met vriendinnen te ondernemen. Tegenwoordig vind ik vier uur intensief studeren per dag voldoende. Harp spelen vergt veel kracht, omdat er honderden kilo’s spanning op de snaren staat. Als dit de enige vorm van fysieke inspanning is, kun je snel klachten krijgen. Daarom ben ik gaan hardlopen. Dat helpt ook goed tegen stress. Krachttraining doe ik met mate, want anders verkorten bepaalde spieren en dat gaat ten koste van verfijnde bewegingen. Ik ontzeg mij verder weinig. Hoewel, klussen doe ik met mate, want ik wil geen last van stijve spieren krijgen. Als ik groente snijd, houd ik mijn aandacht er goed bij. Stel je voor dat ik mijn vingers raak.”

3. De harp heeft minstens zoveel expressieve mogelijkheden als een piano of een viool.

„Zeker! Qua techniek, vingerzetting en bereik zijn er overeenkomsten tussen een piano en een harp. Op een harp kun je effecten bereiken die op geen enkel ander instrument mogelijk zijn. Schreeuwende en bijtende klanken of de welbekende glissando’s – de snel opeenvolgende dubbele noten. Een harp heeft een overvloed aan klankkleuren in zich. Niet voor niets zeggen mensen soms dat ze een heel orkest in het instrument horen.”

4. Je kunt veel van anderen leren. Daarom volgde ik interpretatielessen bij violist Theo Olof, blokfluitist Walter van Hauwe en pianist Willem Brons.

„Dat was nog in mijn conservatoriumtijd. Ik ging toen regelmatig naar workshops van harpisten. Daarbij vormde de techniek van het harp spelen al snel het onderwerp van gesprek, terwijl ik meer behoefte had aan een gedachtewisseling over interpretatie. De lessen bij andere musici waren inspirerend en uitdagend. Ze vroegen mij hun ideeën te vertalen op de harp. De ontmoeting met mensen met een andere visie stemt sowieso tot nadenken: Waarom wil ik een stuk op die bepaalde manier spelen?”

5. Ik wil de harp onder de aandacht van een zo breed mogelijk publiek brengen.

„Dat heb ik zo’n tien jaar geleden geroepen, maar ik denk daar tegenwoordig genuanceerder over. Ik probeerde destijds een nieuw en jonger publiek te bereiken, mensen die niet zo snel een klassiek concert zouden bezoeken. Dat is gelukt. Ik blijf zoeken naar nieuwe muziek en naar samenwerking met andere kunstuitingen. Zo zijn er op dit momenten voorstellingen in de maak met animator Aimée de Jongh en met schrijver Abdelkader Benali. Natuurlijk hoop ik dat mensen mijn verrichtingen blijven waarderen, maar als dit niet zo is, sla ik geen andere koers in.”

6. Van mijn cd met muziek van Philip Glass zijn zo’n 30.000 exemplaren verkocht. Ook andere cd’s gaan als warme broodjes over de toonbank. Dat succes verraste mij.

„De dag na mijn optreden in 2012 in het tv-programma ”De Wereld Draait Door” waren alle cd’s met mijn bewerkingen van Glass’ pianowerken en filmmuziek uitverkocht. Ik had er vóór de opname vertrouwen in dat de pianowerken en filmmuziek van Glass prachtig zouden klinken op de harp. Zelf raakte ik tijdens het opnameproces regelmatig ontroerd als ik stukken terugluisterde. Het enthousiasme van het publiek voelde als een bevestiging en deed mij goed. Ik wil niet te lang bij successen stilstaan. Als artiest moet je zoveel mogelijk franje van je afschudden om jezelf steeds opnieuw uit kunnen te vinden.”

7. Ik treed op in grote concertzalen over de hele wereld, maar spelen in een klein kerkje is net zo leuk.

„Élk concert is bijzonder. Een intieme sfeer kan zowel in een grote zaal als in een woonkamer ontstaan. Ik vind het niet erg als mensen bijna op mijn schoot zitten. Op een groot podium kies ik altijd een plek op het uiterste puntje, dichtbij het publiek.”

8. Ondanks alle successen ben ik nog altijd zenuwachtig voor een concert.

„Eén keer, op mijn vijftiende, was ik voorafgaand aan een concert zó zenuwachtig dat ik mij afvroeg of ik geen punt achter mijn optredens moest zetten. Dat concert ging gelukkig prima. Tegenwoordig ervaar ik een gezonde spanning. Je moet tenslotte op een bepaald moment presteren. Als ik een zaal binnenkom, kijken er allemaal vreemden naar me. Tijdens het eerste stuk dat ik speel, hangt er nog wat spanning in de lucht. Daarna houd ik mijn openingspraatje en is die spanning voorbij. Ik vraag altijd of er wat licht boven het publiek kan aanblijven. Spelen voor een donkere muur vind ik niks, want ik kijk mensen graag in de ogen. Een concert waarbij ik na afloop het publiek niet spreek, is voor mij niet af. Het is goed om samen te delen wat je hebt beleefd. Woorden zijn niet altijd nodig. Soms zie ik de ontroering in iemands ogen.”

9. Het nieuwjaarsconcert in 2009 in Zuid-Korea was een hoogtepunt in mijn leven, omdat mijn biologische vader erbij was.

„In 2008 kregen Robbie en ik een brief van hem, waarin hij aangaf dat hij contact met ons wilde. Ik heb toen alleen met een afstandelijke brief geantwoord. Ik voelde boosheid, want waarom vroeg hij daar pas na 22 jaar om? Daar komt bij dat ik helemaal niet met mijn afkomst bezig was. Pas toen ik in Zuid-Korea was voor het nieuwjaarsconcert, veranderde mijn houding en heb ik hem uitgenodigd. Normaal gesproken probeer ik bekenden in een concertzaal weg te denken, omdat ik voor iedereen wil optreden. Tijdens het nieuwjaarsconcert lukte dit voor het eerst niet en speelde ik alleen voor mijn biologische vader. Ik vond het fijn om hem na afloop te kunnen laten weten dat het goed met mij gaat en dat hij zich geen zorgen over mij hoeft te maken.”

10. Mijn man is gelukkig geen musicus.

Lachend: „Eén musicus in een relatie is voldoende. Mijn bestaan is egocentrisch, omdat ik voortdurend met mijzelf bezig ben. Mijn man Kas werkt in de ict-sector. Hij houdt mij met beide benen op de grond. Dankzij hem ontdekte ik nieuwe dingen. De charme van kamperen bijvoorbeeld.”

Levensloop Lavinia Meijer

Lavinia Meijer (1983) werd geboren uit Zuid-Koreaanse ouders. Toen ze twee jaar was, werd ze geadopteerd. Ze groeide op in Nederland en woont tegenwoordig in Amersfoort.

Op haar elfde werd ze toegelaten tot de jong-talentklas van het Utrechts Conservatorium bij Erika Waardenburg. Ze haalde de diploma’s Bachelor of Music en Master of Music, beide cum laude, respectievelijk aan het Utrechts Conservatorium en het Conservatorium van Amsterdam.

Meijer won een groot aantal prijzen, onder andere eerste prijzen op het Prinses Christina Concours, de Stichting Jong Muziek Talent Nederland en het Nederlands Harp Concours. Ze vierde ook successen op harpconcoursen in onder andere Lausanne, Brussel en Wenen. In 2009 ontving ze de Nederlandse Muziekprijs.

De harpiste geeft concerten in Europa, Azië en Amerika. Het betreft solo-optredens en concerten met andere instrumentalisten of met orkesten.

In 2004 verscheen haar eerste cd, met werken van Händel, Bach en Scarlatti. Verschillende transcripties waren van haar hand. Daarna volgden zes solo-cd’s en een cd met bandoneonist Carel Kraayenhof. Voor veel uitgaven schreef ze zelf de transcripties. Van ”Metamorphosis/The Hours” met bewerkingen van composities van de Amerikaan Philip Glass zijn circa 30.000 exemplaren verkocht.

In Staccato reageren muzikanten op tien stellingen. Volgende aflevering: zaterdag 12 maart.