Dolblij was Jager (61) met haar nieuwe functie, 33 jaar geleden. Voor pas afgestudeerde kunsthistorici lagen de banen niet voor het oprapen, maar zij kon als conservator aan de slag in het Nederlands Goud-, Zilver- en Klokkenmuseum in Schoonhoven.

Later groeide ze uit tot de directeur ervan. „Maar in mijn hart ben ik altijd conservator gebleven. Dat werk ben ik ook blijven doen.” De baan lag de Haagse van het begin af aan. „Ik wilde al langer heel graag in een museum werken. Zo’n klein museum als dit leek mij wel wat om een paar jaar ervaring op te doen.”

Schatkamer

De aanwezigheid van een eigen collectie trok Jager aan. „Hiermee heb je een schatkamer vol objecten en verhalen in handen. Als museum moet je dat erfgoed aan het publiek presenteren én het beheren voor het nageslacht. De afgelopen jaren heb ik dit op alle mogelijke manieren geprobeerd.”

Dat ze haar functie in Schoonhoven ging uitoefenen vond ze „extra leuk.” „Hier heb je een concentratie van goud- en zilversmeden, juweliers, een vakschool én het Nederlands Zilvermuseum Schoonhoven, zoals we sinds 2012 heten. Niet voor niets omarmde de gemeente Schoonhoven de komst van ons museum vanuit Utrecht.”

Dat gebeurde in 1978, vier jaar voor Jagers komst. Sinds die tijd huist het museum in de voormalige Havenkazerne. Heel mooi vindt ze het pand niet, bekent de scheidend directrice. „Maar het is wel beeldbepalend en het herinnert aan Schoonhovens verleden als vestingstad. Verder vind ik de grote, lichte expositieruimtes die we er hebben héérlijk. Die geven ons veel mogelijkheden om de voorwerpen te presenteren. Veel fijner dan kleine kamertjes in kruip-door-sluip-doorpanden.”

Roer om

Het museum maakte een ingrijpende verandering door in de achterliggende jaren. Zo nam het in 2013 afscheid van de klokkencollectie die het zo’n zestig jaar in beheer had gehad.

De focus ligt sindsdien volledig op zilver. Ook op andere gebieden ging het roer om: „Dertig jaar geleden moesten mensen hierbinnen zwijgen. En iedereen liep met zijn handen op de rug rond. Maar sinds de laatste grote herinrichting hebben we een interactief programma. Met bijvoorbeeld een Zilverlab, waar bezoekers zelf, met aluminium, zogenaamd zilveren voorwerpen kunnen maken. Daar zie je nu kinderen en hun grootouders met rode hoofden timmeren. Ze ontdekken dan dat een zilversmid best lastig werk doet. Als ze hun werkstukje af hebben, zijn ze apetrots. Via een omweg maken we de mensen zo bewust van de schoonheid van onze collectie.”

Er verrees ook een zilversmederij in het pand. Een grote wens van Jager. „Hiermee tonen we het ambacht aan het publiek, én we bieden jonge, startende goud- en zilversmeden een werkplaats.”

Prinses Beatrix heropende het museum anderhalf jaar geleden. Jager: „Er waren tropenjaren aan voorafgegaan, maar dit was wel het hoogtepunt van mijn loopbaan.”

Voor een klein museum staat het Zilvermuseum goed op de kaart, meent Jager. „We profileren ons zowel lokaal, nationaal als internationaal. Voor onze Schoonhoven Silver Award, een internationale ontwerpwedstrijd voor zilversmeedkunst, komen uit heel Europa, en zelfs vanuit de Verenigde Staten, inzendingen binnen. Een museum in Antwerpen heeft de stukken momenteel in bruikleen.”

Constante druk

Ook de lokale positionering speelde altijd een belangrijke rol. „Dat doel is de laatste jaren alleen maar belangrijker geworden. Om zeker te blijven van gemeentelijke subsidies moeten we –op zich terecht– onze economische meerwaarde voor de omgeving bewijzen. Die constante druk is best zwaar, daar hebben mensen vaak niet zo’n erg in.”

Het Zilvermuseum trekt nu jaarlijks 22.000 toeristen naar de stad. „Hiermee zijn we een trekpleister voor heel de Krimpenerwaard, al zou het doortrekken van de waterbuslijn vanuit Kinderdijk nog buitengewoon welkom zijn. Daar zijn we nog druk voor aan het lobbyen. Als museumdirecteur verbind je zo een grote groep mensen met elkaar. Ik heb een fantastische baan gehad.”