Het contrast kan bijna niet groter zijn. Het ene moment ontmoeten we de families Tzarenko en Pleshkov nog in het door oorlog verscheurde Oekraïne. Een paar dagen later tonen de gezinnen vol trots hun nieuwe onderkomen in een kibboets in de Israëlische Negev­woestijn.

Tussendoor is er natuurlijk het nodige gebeurd. Het pakken van de koffers – drie stuks per persoon. Afscheid nemen van de familie die achterblijft. Met alle emoties van dien. Oma zwaait vanaf het balkon naar haar vertrekkende geliefden. Opa laat een traan als het moment van vertrek daar is.

Wachten op een vliegtuig dat maar niet komt. Omdat de luchthaven van Dnepropetrovsk door hardnekkige mist wordt geteisterd.

En dan eindelijk aan boord, op weg naar een nieuwe en vooral onbekende toekomst die deze ”aliyah” hun zal brengen. De eerste stappen op de bodem van het nieuwe vaderland. Gevolgd door een warm welkom van het ministerie van Absorptie.

Om ten slotte de zonsopgang mee te maken in de Negevwoestijn. Voorlopig hun eerste onderkomen in het Beloofde Land.