Ontelbare fabrieksschoorstenen van de Botlek en Shell Pernis bepalen de horizon van het verlaten gebiedje aan Het Scheur (verlengde van de Nieuwe Maas) in Vlaardingen. Niet de meest logische plaats voor een uitgebreide vossenfamilie. Maar de vele konijnen die er rondsnuffelden vormden een stukje luilekkerland te midden van beton.

Molenaar zag het nest met vosjes voor het eerst elders in het bedrijvengebied. „Dat was begin 2014; mijn zus had me erover gebeld. Toen ik kwam kijken, zag ik de jonkies met elkaar stoeien. Net jonge hondjes. Ze waren te klein om op hun omgeving te letten; alleen het ouderpaartje keek op een afstandje waakzaam toe.”

Kort daarop verhuisde de vossenfamilie naar een door hekwerk omsloten terrein. Zo’n 10 hectare aan enkele grote, lege bedrijfspanden, omringd door bomen, onkruid en opschietend struikgewas. Onbereikbaar voor publiek, maar niet voor Molenaar. „Juist rond diezelfde tijd vroeg de grondeigenaar namelijk of mijn man hier een oogje in het zeil wilde houden. Ik dacht: „Dit is mijn kans.” Ik kreeg de zeldzame mogelijkheid om in alle rust acht vossen –pa, ma en zes kleintjes– te bekijken en te fotograferen.”

Sinds die tijd was de Vlaardingse er vrijwel elke avond te vinden. „Normaal ga ik graag naar de sauna, maar die liet ik hiervoor lange tijd schieten. Ik wist dat de vossen na verloop van tijd een ander gebied konden gaan zoeken. Het werd een verslaving; ik wilde steeds betere beelden.”

Ze had niet elke avond succes. „Soms zat ik hier drie uur voor niets in het gras te wachten.” Maar altijd viel er wel wat te zien. „Alleen al enorm veel konijnen, zingende vogels en voorbijvarende schepen. Ik vond het heerlijk om er even rust te vinden na een werkdag.” Op talloze andere momenten ging haar grootste wens echter in vervulling. „In beeldspraak heet de vos sluw te zijn, maar ik vond ze erg lief. Ik had ze wel willen knuffelen.”

Ineengekruld

Elke keer als Molenaar het terrein op kwam, raakten de vossen meer aan haar gewend. „Eerst bleven ze op afstand, maar ze kwamen steeds dichterbij. Zo van: „Oh, ze zit er weer.”” Het mooiste moment beleefde ze toen een jonge vos nieuwsgierig om haar heen kwam draaien. „Hij kwam op zijn gemak naar mij toe, steeds dichterbij. Ondertussen bleef ik stil plaatjes schieten met mijn camera. Uiteindelijk snuffelde hij een tijdje aan mijn voeten, raakte met zijn neus mijn arm aan en ging ineengekruld naast mij liggen. Ik kon wel gillen van geluk.”

Even later trok het vosje een stuk plastic uit de grond, nam het in zijn bek en kwam ermee naar haar toe. „Hij keek mij aan met zijn pootje omhoog. Precies een jong hondje dat met je wil spelen.” Molenaar liet de toenaderingspoging passeren. „Ik wilde de natuur haar gang laten gaan. Om diezelfde reden heb ik ze ook nooit gevoerd of geaaid. Trouwens, vossen kunnen ook hondsdolheid bij zich dragen. Wel stak ik soms mijn hand uit, om ze eraan te laten ruiken. Maar dat deden ze niet.”

Lief konijn

De hobbyfotografe leerde ook de wilde kant van de vos kennen. „Als ze een konijn, kauw of meeuw zien, kunnen ze heel snel zijn. Veel sneller dan een gemiddelde hond, denk ik.” Eens liep Molenaar ’s avonds even het terrein op terwijl ze haar camera thuis had laten liggen. „Juist kwam er toen een vos aanlopen. Ik pakte maar gauw mijn telefoon om hem daarmee te filmen. Opeens schoot hij af op een lief konijn dat zich juist zat te wassen en beet zich erin vast. Ik hoorde het gillen maar dat duurde gelukkig maar even: de vos brak gelijk zijn nek. Ik dacht: „Wat een vreselijk filmpje.” Maar later besefte ik dat het bijzonder was. Bij het maken van natuurfilms moeten cameramensen vaak urenlang voor dit soort beelden wachten; ik kreeg het zo in de schoot geworpen.”

Uiteindelijk verwerkte de Vlaardingse deze beelden en een selectie van de mooiste foto’s in een YouTubefilmpje dat ze vorige week online plaatste. Ze wilde hiermee een periode afsluiten. De vossenfamilie laat zich namelijk al langere tijd niet meer zien. „Vanwege de herinrichting van het terrein, denk ik. Bovendien zijn de jongen nu volgroeid, dus de familie is uit elkaar gegaan.”

Het filmpje maakte ze eigenlijk voor een kleine kring. „Maar toen ik RTV Rijnmond erover tipte, bleek die geïnteresseerd. Net als Hart van Nederland, een landelijk tv-programma. Nu krijg ik heel veel reacties. Sommige mensen mopperen dan trouwens dat vossen helemaal niet in de stad horen. Er komen meldingen dat steeds meer vossen vuilnisbakken leegroven, en schade aanrichten in de stad. Maar ík heb ze niet hierheen gelokt; ze zijn uit zichzelf gekomen.”