Mansveld overleefde met mea culpa’s en beloften om documenten naar de Kamer te sturen een maand geleden nog een spannend ProRail-debat. Eigenlijk plaatste de Kamer haar toen onder curatele. Zelf wilde ze daar niks van weten en verklaarde na afloop „extra gemotiveerd” te zijn om door te gaan.

Maar binnen haar eigen ministerie van Infrastructuur en Milieu en binnen haar eigen partij was al even duidelijk dat ze beter moest presteren. Haar stugge en formele houding ergerden de Kamer. Haar politieke radar leek bij cruciale debatten over het spoor regelmatig uitgeschakeld te zijn.

Politieke ervaring op het nationale toneel had ze niet toen ze in november 2012 aantrad in het tweede kabinet-Rutte. In Groningen zat ze jaren voor de PvdA in de Provinciale Staten. Voor haar vertrek naar het Binnenhof was ze anderhalf jaar gedeputeerde in de noordelijke provincie.

Amper drie maanden aan het roer moest Mansveld al diep door het stof in de Kamer. Ambtenaren hadden een belangrijk rapport over spoorbeheerder ProRail niet naar de Kamer gestuurd. Ze haalde de kou uit de lucht met haar excuses, maar de toon in de Kamer was gezet.

Sindsdien ging het bij het spoor nogal eens fout. Verbouwingen van stations bleken veel duurder dan gepland, ProRail verdoezelde voor het ministerie een verlenging van onderhoudscontracten en de NS pleegde fraude bij een aanbesteding in Limburg, om maar een paar politieke obstakels te noemen.

Steeds vaker klonk in de Kamer de vraag of Mansveld wel opgewassen was tegen de uitdagingen van haar taak. Discussie over haar onderwerpen (klimaat en luchtvaart) was er trouwens niet. Maar het spoor maakte van haar aangeschoten wild. De parlementaire enquêtecommissie naar het mislukken van de Fyra maakte hieraan woensdag een einde. Volgens het eindrapport heeft Mansveld de Kamer onjuist en onvolledig geïnformeerd, een politieke doodzonde.