De ”Tres Meditations Sacrae” van Albert de Klerk worden met veel sfeer neergezet, hoewel met name in deel 3 de improvisator De Klerk op de componist overwicht had; daardoor is het lastig om de spanning vast te houden. De grootschalige Fantaisie van Jan Nieland is een werk dat qua vorm aan Franck doet denken; het stuk heeft zeker fraaie momenten; goed dat het eindelijk een keer op cd staat.

Matthieu Geelen was mij onbekend. Zijn ”orgelboek” heeft een persoonlijk en soms grillig idioom, waarbij in de Caprice zowaar zeer dansante elementen de kop opsteken. De aardige Pasto­rale van Jan Vermulst is een mooie brug naar Toccata I van Monnikendam, waarbij de felheid van werk en speler soms net een maatje te groot is voor windvoorziening en klank.

Drie koralen van Matty Niël vallen qua idioom wat uit de toon (hij had onder anderen les bij Webern), maar klinken wonderwel op het Franssen­orgel.

Nederlanders zijn er goed in om de eigen componisten altijd maar weer af te zetten tegen de grote voorbeelden uit de buurlanden Duitsland en –in dit geval– Frankrijk. Of dat terecht is, kan de geïnteresseerde luisteraar zelf bepalen. Het is in ieder geval lastig beoordelen als werken nooit uitgevoerd worden, en daarom verdient Hans Leenders een groot compliment, omdat hij deze onbekende muziek van eigen bodem zó promoot.

Latijnse Sferen – Hans Leenders, Franssen-orgel Munsterkerk Roermond; Tuliprecords.nl (TURE 201516); € 18,50; www.jqz.nl