De politie regelt het verkeer op de weg rond de Americahal. Als ik rond halfzes met zoonlief met de auto het terrein op rijd, wordt duidelijk waarom. We zijn niet de enigen die hierheen zijn gereden. Het is aansluiten in een lange file.

„In het begin gingen de mensen elkaar uitgebreid begroeten”, zo verklaart een verkeersregelaar het oponthoud. „Dat proberen we nu te voorkomen, dus even geduld nog.”

Sommige wachtenden maken een praatje. Er heerst verbazing over de gigantische toestroom van gastgezinnen. „Straks zijn de vluchtelingen op”, zegt een man quasibezorgd. „Dan moeten we vechten om de laatste mee te mogen nemen.”

Maar zo’n vaart blijkt het niet te lopen. Bijna iedereen wil eten: van de 400 vluchtelingen hebben zich er zo’n 350 opgegeven.

Als we eindelijk de auto kunnen voorrijden, stappen er drie jonge Syriërs in: Mounther, Anas en Tammam. De jongste van hen is 17, de oudste 26. Ze zijn druzen; aanhangers van een losjes aan de islam verbonden religie die ook christelijke elementen heeft.

Het is prachtig weer, dus we eten buiten. De pot schaft rijst met kip en tomatensaus en boontjes – dat lust bijna iedereen.

Mounther spreekt, als oudste, behoorlijk goed Engels. Via hem is het goed mogelijk een gesprek op gang te houden. Dat is niet in alle gastgezinnen vanavond het geval, zo blijkt later. Hier en daar kan alleen met handen en voeten worden gecommuniceerd. Of met Google Translate.

Maar ook dat is geen garantie voor succes. Een Apeldoorns echtpaar vertelt over twee al wat oudere Syrische mannen die ze donderdagavond te eten kregen. Een van hen tikte een paar vriendelijke welkomstwoorden in op zijn telefoon en liet Google vertalen. „Je bent onaangenaam”, vertelde het scherm. Daar ben je mooi klaar mee.

Mounther en zijn vrienden vertellen over hun leven. Hun vluchtverhaal is niet nieuw: vrachtwagens, bussen, lopen, een rubberbootje: het is het bekende verhaal. De twee oudsten zijn al getrouwd, maar ze zien geen enkele toekomst in Syrië. Ze kunnen hun vrouw niet onderhouden en hopen haar later ook naar Europa te kunnen krijgen.

Het levert later die avond nog heel wat discussiestof op met vrienden. Zijn dit wel echte vluchtelingen? Zou je zelf je vrouw achterlaten in zo’n gebied? We kunnen toch niet iedereen opvangen? In elk geval zijn Mounther en zijn vrienden op dit moment hier en kruisen ze nu ons leven.

Aan het eind van de maaltijd komt de kinderbijbel op tafel. We lezen hoe Abraham bijna zijn zoon Izak offert – en hoe God later Zélf het offer werd. Mooi, knikken ze beleefd.

Na een potje voetbal (eindstand: 10-8) brengen we ze terug naar de Americahal. „De paar mensen die niet gingen eten, zullen jaloers zijn”, stellen de drie met enig genoegen vast.

Bekijk de video van Omroep Gelderland hier.