Achteraf is directeur B. van de Hoef niet ongelukkig met de brand die het hoofdgebouw van het attractiepark in de as legde. Dat was op 9 augustus 2002 wel even anders. „Ik werd ’s avonds gebeld met de mededeling dat ons pand in brand stond. De vlammen waren 10 tot 15 meter hoog. Ik schrok behoorlijk, maar heb toen al snel mijn boekhouder gebeld met de vraag in hoeverre het gebouw verzekerd was. Dat zat gelukkig goed.”

Al enkele uren daarna was duidelijk dat het houten gebouw, waarin kassa’s, een winkel, het restaurant en twee filmzalen waren gevestigd, als verloren moest worden beschouwd. Pas weken later bleek dat de brand was veroorzaakt door ongedierte dat onder de vloer liggende kabels had kapotgevreten. De lekstroom die daardoor ontstond, was verantwoordelijk voor de kortsluiting. Het was een grote tegenslag voor het park, dat net uit een diep dal opkrabbelde. Nadat in 1999 drastische maatregelen waren genomen om kosten te besparen en meer bezoekers te trekken, nam het aantal bezoekers gestaag toe tot circa 320.000 in 2001. Dat was onder meer te danken aan nieuwe attracties zoals een zeehondenbassin, de driedimensionale film WaterWorld en een parktrein. In april 2002 is ook een walvistentoonstelling geopend.

Van de Hoef is nu nog verbaasd over de snelheid waarmee het mogelijk bleek een nieuw hoofdgebouw te ontwikkelen. „Zodra we de eerste plannen hadden, heb ik een architect gebeld. Er is niet gesproken over meerdere ontwerpen, nee er was haast bij en de opdracht is direct verstrekt. Er moest snel een tekening komen, want ik wilde al een aantal zaken uitgevoerd zien voor het zomerseizoen van 2003. Met de definitieve bouw is ongeveer een jaar geleden gestart. De fundering werd gelegd toen het ontwerp voor het dak nog niet af was. De laatste bouwtekeningen zijn er er nu, bij de ingebruikname, nog niet.” Hij roemt de inzet van de gemeente Veere, de provincie en vooral de eigen medewerkers. „Mijn mensen hebben af en toe weken van tachtig uur gedraaid en soms wel dertig dagen achter elkaar gewerkt.”

Met het nieuwe gebouw is een belangrijke wens van Van de Hoef in vervulling gegaan. De in het naburige Topshuis ondergebrachte tentoonstelling over de watersnoodramp en de bouw van de Deltawerken is verplaatst naar het nieuwe hoofdgebouw. Het Topshuis, het bedieningscentrum van de Oosterscheldekering, heeft geen publieke functie meer. „Dat betekent dat watereiland Neeltje Jans voortaan één gezicht heeft. Eerder was er sprake van een wintergezicht en een zomergezicht. Het eerste in het Topshuis, het andere nabij de attracties.”

Het hoofdgebouw telt 6400 vierkante meter, maar liefst viermaal zo veel als het pand dat in vlammen opging. In drie lagen, onder een schuin oplopend grasdak, zijn verscheidene expositieruimten, filmzalen, een groot restaurant en een winkel gevestigd. De grote ruimte, een van de weinige slechtweervoorzieningen in Zeeland, biedt Van de Hoef mogelijkheden om zijn ambities te verwezenlijken. „Een bezoekersaantal van 320.000, zoals in 2002, is genoeg voor een gezonde bedrijfsvoering, maar in het beleidsplan wordt uitgegaan van een gestage groei tot 500.000 in het jaar 2008. Dat is op termijn beter. Kleinere themaparken en musea zullen het in de toekomst moeilijker krijgen, daarvan ben ik stellig overtuigd.”

Momenteel is Neeltje Jans het grootste themapark in de provincie Zeeland. Landelijk gezien staat het op een vijftiende of zestiende plek. Van de Hoef: „Ons doel is iedereen die ten minste een week in Zeeland verblijft, hier een dag naartoe te halen. We zijn een bijzonder attractiepark, we koppelen educatie aan entertainment en hebben ook een maatschappelijke missie, namelijk het onder de aandacht brengen van de gevolgen van de watersnoodramp.”

De komst van prins Willem-Alexander is voor de directeur „letterlijk en figuurlijk de kroon op het werk. Het is de derde maal dat hij hier komt. Eerst als jongen, begin jaren tachtig, op het werkeiland, enkele jaren geleden met een kennismakingsbezoek met Máxima en nu om de opening te verrichtten. Of dat moeilijk was? Nee, ik heb gewoon een brief geschreven.”

Op termijn ziet de WaterLand-directeur op het voormalige werkeiland meer een promotie van Zeeland als geheel ontstaan. „We geven nu al informatie over de mosselcultuur en over de Oosterschelde. Neeltje Jans moet eigenlijk het startpunt zijn van een verkenning van de provincie. Het is van alle Zeeuwen”, aldus Van de Hoef, die als toekomstige uitbreidingsmogelijkheid de bouw van een miniatuur-Zeeland oppert.

„Maar de Deltawerken blijven de belangrijkste trekpleister, dat blijkt steeds weer. Als ik hier een zaal met ambassadeurs ontvang die na het zien van een film over de Deltawerken spontaan beginnen te klappen, dan voel je je toch een beetje trots.”