Discriminerend? Vernederend? Jazeker, zeggen genoemde fracties, vooral voor transgenders en voor personen die man noch vrouw zijn of zich man noch vrouw voelen. Stel je maar eens voor dat je als transgender in de trein zit. De conducteur komt langs, blikt aandachtig heen en weer van jouw identiteitskaart naar je gezicht, en zegt dan met luide stem: „Dit klopt niet meneer, u bent een man, maar dit document is van een vrouw.” Uiterst gênant en vervelend!

Daarom moeten we sekseregistratie in de ban doen, vinden de progressieve partijen. Zijn D66 en SP al aardig tevreden als er op registratieformulieren een derde categorie wordt gecreëerd, bijvoorbeeld ”geen van beide”, GroenLinks voert haar strijd nog verder door. Ouders die op het gemeentehuis aangifte komen doen van de geboorte van een kind zouden, aldus Kamerlid Van Tongeren, in de toekomst niet meer gevraagd mogen worden naar het geslacht van hun boreling. „Dit zet ouders van kinderen van wie het geslacht onduidelijk is, enorm onder druk. Vaak laten die overhaast een medische ingreep uitvoeren om van hun kind een ‘echt’ jongetje of meisje te maken.”

Dat moeten we met elkaar niet willen, vindt Van Tongeren. Waarom zou de overheid moeten opschrijven of iemand een hij of een zij is? Aan iemands naam hebben we genoeg om hem of haar te identificeren.

Nogmaals: moet we hier nu om lachen of om huilen? Je zóú er hard om kunnen lachen. Want als de overheid niet meer registreert of iemand man of vrouw is, hoe kan zij dan ooit nog meten hoever de emancipatie –voor progressieve partijen juist een aangelegen punt– gevorderd is?

Maar wie kennisneemt van de gedachten van de Belgische hoogleraar Marguerite A. Peeters, heeft eerder de neiging in huilen uit te barsten. Volgens Peeters hebben ideeën zoals die van GroenLinks alles te maken met de zogeheten gendertheorie: een levensbeschouwing die haar wortels heeft in de verlichting en bij Rousseau, maar die vooral vanaf de jaren vijftig opgang maakte. De theorie gaat ervan uit dat mannelijkheid en vrouwelijkheid voornamelijk sociale constructies zijn die de gelijkheid van mensen hinderlijk in de weg staan.

Aanhangers van de gendertheorie zijn eropuit in de westerse samenleving een stille revolutie in het denken en voelen te ontketenen. Vrouwen mogen niet meer, of zo min mogelijk, gezien worden als moeders, dochters of echtgenotes, maar alleen nog als autonome, vrije individuen. En voor mannen geldt hetzelfde. Vrijheid, uniciteit en zelfbeschikking zijn de hoogste en absolute waarden geworden.

De uiterste consequentie van dit denken is dat zelfs het basale, in de schepping gelegde onderscheid tussen mannen en vrouwen als discriminatoir en onderdrukkend wordt gezien en zo veel mogelijk uitgewist moet worden.

Peeters aarzelt niet om achter het streven van de gendertheorie een leider uit de geestenwereld te zien, namelijk –zo zei zij in 2011 in een interview– „hij die altijd uit is op de ondergang van mensen.”

Zo bezien betreffen wilde plannen van politieke partijen om in diverse administratieve systemen het registreren van iemands geslacht geheel achterwege te laten, ten diepste –om nog een keer met Peeters te spreken– een „strijd tussen licht en duisternis, waarheid en leugen, leven en dood.” En zijn zij dus eerder iets om bloedserieus te nemen én te bestrijden dan om te bespotten of te negeren.