Halverwege de woensdagmiddag is het nog even rustig op de zonovergoten parkeerplaats van IHC Merwede en buurman Hollandia op het industrie-eiland Stormpolder van Krimpen aan den IJssel. Terwijl binnen de deuren van de Krimpense afdeling van het maritiem concern het personeel somber luistert naar de toelichting van de directie op de inkrimpingsplannen, lopen een paar ingehuurde krachten het terrein af. Zij weten van niets. „Moeten er bij elkaar 500 vaste werknemers weg?” De mannen fluiten. „Het zijn moeilijke tijden.” Wat ze niet weten, is dat IHC juist het diepst gaat snijden in de „flexibele schil”, de ingeleenden.

Een vaste IHC-medewerker komt te laat aan voor de vergadering. „Dat geeft niet. Ik hoor het wel van mijn broertje.” Het slechte nieuws komt niet als een grote verrassing, beweert de Leerdammer, die net als alle passanten anoniem wil blijven. „We horen al een tijdje geruchten, en op de werkvloer is het minder druk. We hebben nog twee schepen die af moeten, maar over de periode daarna weten we niets.”

Wat hem sterk frustreert is dat een grote order van baggeraar Van Oord een halfjaar geleden aan de neus van IHC voorbijging. „Het ging om twee grote sleephopperzuigers. Ze worden nu ergens in Spanje gebouwd. Vorig jaar maakte IHC meer dan 120 miljoen euro winst, dit jaar waarschijnlijk 80 miljoen. Waarom konden ze deze order dan niet met een verlies van 1 mil-
joen aannemen? Dan houd je wel je personeel aan het werk. Het lijkt wel alsof de directie hier alleen maar zo snel mogelijk winst wil maken. De aandeelhouders maken de dienst uit.”

Een vijftiger –de bedrijfshelm nog op zijn hoofd– komt net bij de vergadering vandaan. „Wat ze vertelden had ik wel verwacht. Als je schepen voor de petrochemie bouwt, waar het niet lekker mee gaat, kun je nu gemakkelijk een excuus verzinnen om een ontslagronde door te voeren. Sinds grootaandeelhouder De Bruin hier een dikke vinger in de pap heeft, zijn ze al met een reorganisatieprogramma begonnen.”

De man –„ik werk hier al ruim veertig jaar”– heeft weinig warme gevoelens voor de Wassenaarse miljardair, wiens investeringsmaatschappij 62 procent van IHC in handen heeft. „Destijds in Hardinxveld, toen we nog De Merwede heetten, offerde directeur Sleuman heel zijn kapitaal op om zijn personeel niet te hoeven ontslaan. Nu gaat het alleen nog maar om winst.”

Op het parkeerterrein komen nu golven werknemers voorbij, op weg naar huis. Veruit de meesten van hen zijn Poolse uitzendkrachten. Ze spreken nauwelijks Nederlands, en weten nog van niets. Maar zij zullen als eersten de laan uitvliegen, verwacht een volgende passant. „Net als ik, want ik werk hier ook via een uitzendbureau. Juist in Krimpen werken momenteel de meeste flexwerkers van IHC.” De dertiger toont zich gefrustreerd. „In acht jaar tijd is het nu de derde keer dat ik eruit word gegooid.”

De enige die zich genuanceerd uitlaat is een oud-werknemer van Van der Giessen-de Noord (GN), de vorige eigenaar van deze loods aan de Hollandsche IJssel. Hij vreest het ergste voor zijn baan, geeft hij toe. „Ik ben namelijk voorman in de sectiebouw: door de ontslagen zullen er minder leidinggevenden nodig zijn. Ik ben 58, waar kan ik nog een baan vinden?” Toch is hij niet boos. „Nadat GN in 2003 failliet ging kwam ik thuis te zitten. Toen IHC het hier overnam, belden ze me op en vroegen me weer te komen. Ze hebben me nu bijna negen jaar lang goed werk verschaft. De directie moet nu ingrijpen, voordat het bedrijf omvalt.” Een collega probeert hem op te beuren. „Misschien komt er opeens een grote order en kan iedereen blijven.”