„Wendt u naar Mij toe, wordt behouden, al gij einden der aarde; want Ik ben God en niemand meer.”

De Spreker Die hier zo vriendelijk nodigt, is de beminnelijke Christus. Hij is als die Heiland en Verlosser almachtig om te zaligen, zoals blijkt uit de dringende nodiging. De Zoon van God vertoont Zich hier in al de luister van Zijn Persoon en in al de rijkdommen van Zijn genade. Hij vertoont Zich als het voorwerp van het geloof en de oorzaak der zaligheid. Hij biedt Zich aan zondaren aan.

De personen die geroepen worden, zijn: „alle einden der aarde.” Daaronder moeten wij de volken verstaan die buiten Palestina woonden, bijzonder die daar ver van afgelegen waren. De ligging van het Joodse land werd gesitueerd in het midden van de wereld, waarvan toen nog maar drie delen bekend waren.

Alle volken dan die rondom dat land woonden, konden daarom ook terecht de naam van ”einden der aarde” dragen. Omdat God alleen aan Jakob Zijn woorden en aan Israël Zijn inzettingen en rechten bekendmaakte, met uitsluiting van alle volken, worden hierdoor de benamingen van heidenen en einden der aarde met elkaar verwisseld.

Theodorus Avinck, 
ouderling en oefenaar te De Bilt

(”Tien praktikale verhandelingen”, 1784)