Michiel de Ruyter heeft de kust van Amerika nooit bereikt. Nog minder zal hij ervan gedroomd hebben dat zijn roem en naam nog eens bezongen zouden worden door in oranje shirts gestoken kinderen van de christelijke school uit Ada, bij Grand Rapids.

Het koor zingt het ”Draaierslied”, over Michiel in zijn blauwgeruite kiel, dinsdagmorgen bij aankomst van koning Willem-Alexander en koningin Máxima op het vliegveld bij Grand Rapids.

De scholieren spreken eigenlijk geen Nederlands, maar de afgelopen weken hebben ze hard geoefend om een perfecte uitvoering te geven voor het koningspaar. Dat daarvoor een Zeeuwse zeeheld wordt bezongen, is minder vreemd dan het in eerste instantie lijkt. Zeeland –het Amerikaanse plaatsje, niet de provincie– ligt maar op 38 kilometer van Grand Rapids. „Geweldig”, vindt Willem-Alexander de ontvangst.

Hij heeft bij zijn wereldreizen veel en vaak Nederlandse immi­granten en hun nakomelingen ontmoet. Het valt ook in Michigan weer op dat hij tegenover hen speciale warmte en hartelijkheid toont.

„Michigan is de enige plek op aarde waar je in minder dan een uur tussen Holland, Zeeland, Vriesland en Drenthe kunt rijden. Dat kan zelfs in Nederland niet”, grapt hij even later tijdens een lunch in het Frederik Meijer Park. Daar zijn 250 vertegenwoordigers van de Nederlandse gemeenschap bijeen, zoals de burgemeesters Kurt Dykstra van Holland en Kevin Klynstra van Zeeland. „Geweldig om het koningspaar hier te ontmoeten”, meent de gewezen Fries Rick de Vries, de uitbater van de Dutch store, een winkel met veel Nederlandse producten.

Belangrijke rol

Gouverneur Rick Snyder, die optreedt als gastheer, is vol lof over de half miljoen ‘Nederlandse’ inwoners van zijn staat. „Ze spelen een grote en belangrijke rol”, weet Snyder. Hij keek uit naar het bezoek, het derde van een Nederlands staatshoofd. „We hebben veel te bespreken”, zegt de Republikeinse gouverneur, die vooraf aankondigt het paar te zullen vragen niet te lang te wachten met terugkomen. „Het vorige koninklijke bezoek was meer dan dertig jaar geleden.”

In 1982 kwamen koningin Beatrix en prins Claus naar het westen van Michigan, waar in twee grote golven tienduizenden Nederlanders een nieuw bestaan zochten en vonden. De eerste groep kwam kort na 1840, de tweede groep na de Tweede Wereld­oorlog.

„Wat voor mensen waren dat?” vraagt koning Willem-Alexander zich af in zijn toespraak tijdens de lunch. „Eén ding is zeker: het waren gewone mensen, op zoek naar religieuze vrijheid en een beter leven voor hun gezinnen. De meesten kwamen van het platte­land. Ze waren boeren, veldwerkers en dagloners. Of handwerklieden die op een betere toekomst hoopten”, memoreert de koning.

Ze aardden over het algemeen goed, en maakten indruk. „Voor Nederlanders hebben de Verenigde Staten altijd veel aan­trekkingskracht gehad, als baken van vrijheid, optimisme en innovatie”, stelt Willem-Alexander 
’s avonds in Chicago, waar eveneens een flinke groep Nederlanders neerstreek en succes boekte. „Het was laaggelegen land, er waren modder en klei en het was nat. Perfect dus. Het leek precies op thuis. De Nederlanders wisten hoe ze ermee om moesten gaan.”

Na de lunch in Grand Rapids plant het koningspaar in het park een ”sugar maple”, ter her­innering aan het bezoek –ook de koninginnen Juliana en Beatrix plantten er een boom. „Zorg goed voor de boom”, zegt de koning.

Amfitheater

Samen met Máxima loopt Willem-Alexander daarna naar het amfitheater, waar honderden mensen zich hebben verzameld om het Nederlandse koninklijk paar te zien. „Lang zal hij leven”, klinkt het als de koning in zicht komt, met aan zijn arm verzetsstrijdster Diet Eman (95). „Zeg me dat ik droom”, zegt ze tegen de koning, die de draagster van het Verzetsherdenkingskruis en de onderscheiding van Yad Vashem in zijn dankwoord hulde brengt.

Eman is nog beduusd van het bezoek als de koning weer in de bus stapt. De laatste programma­onderdelen in Grand Rapids wachten: het Helen DeVos Kinder­ziekenhuis en het Van Andel Onder­zoeksinstituut. Daarna vliegen de koning en de koningin door naar Chicago, de laatste stad die zij aandoen tijdens het driedaagse bezoek aan de VS.