Geluk hikt aan tegen de 34 miljoen euro die het project kost om zout water in te laten voor natuurdoeleinden. Hij geeft dat geld liever uit aan kustversteviging, onder het motto ”Eerst veiligheid en dan natuur”. Geluk zet dan ook zijn plannen voor een motie door, waarmee hij al enkele maanden rondloopt. De VVD’er kan rekenen op de steun van LPF en SGP, maar niet meer op die van het CDA. Er is daarom geen kamermeerderheid om het zogenoemde Kierbesluit uit 2000 terug te draaien.

Door de sluisdeuren 10 procent open te zetten, ontstaat een brakke overgangszone tussen zout zeewater en zoet binnenwater in het Haringvliet. Eb en vloed krijgen net als voor 1970 weer greep op de omgeving en bijzondere dieren en planten krijgen de kans zich in het gebied te vestigen.

Net als destijds was er kritiek dat de inlaat van zilt water aanzienlijke kosten met zich mee zal brengen voor de landbouw, economie, recreatie en beroepsvisserij. LPF’er Hermans ziet het somber in voor de koelwaterinstallaties van de industrie rond Rotterdam. Hij vreest verder voor aantasting van de drinkwatervoorziening.

Voor nadelige effecten voor bijvoorbeeld de landbouw heeft Schultz echter geen aanwijzingen. Als er achteraf toch schade is, wordt die gecompenseerd, verzekerde ze. Een volledige openstelling van de sluizen is van een totaal andere orde vanwege de forse kosten. „Ik heb geen enkele behoefte aan een vervolg op de proef.”

De staatssecretaris kreeg CDA-kamerlid Van Lith op haar hand. Hij wilde er niets weten dat hij een draai had gemaakt. Geluk beschuldigde hem hiervan, omdat het CDA in november nog diens motie mee ondertekende en die in december alweer introk. Van Lith erkende dat de kosten van het project een rol speelden bij die aanvankelijke steun. De heldere en duidelijke argumenten van de staatssecretaris voor het Kierbesluit waren echter overtuigend. „Het is het goede recht van een fractie om dit zo te doen”, verdedigde Van Lith.