De bruid herinnert zich haar voorgaande geluk, toen zij met een kuise liefde haar eerste man trouw aanhing en in gemeenschap met hem leefde. Ja, toen was het beter, zegt een afgeweken gelovige. In die eerste tijden werd de ziel gewaar dat Gods licht op haar straalde. Ze riep daarom uit: De Heere is mijn licht, mijn heil. Zo doorwandelde ze de donkerheid, zonder te vrezen of verschrikt te zijn.Toen lichtte de Heere het juk van de wettische dienstbaarheid en ongelovigheid van haar kinnebakken en reikte haar zo het voeder van het Evangelie toe. O, de ziel kan nooit vergeten hoe aangenaam dat toen was. Het was zoeter dan honing en honingzeem. Toen ontving zij zowel raad en besturing voor het tijdelijke als voor het geestelijke van haar Heere, wanneer zij als een onkundige tot Hem kwam. Zijn verborgenheid was met haar. Ja, toen had zij een vrije toegang tot de troon der genade. Het bidwerk was geen last, maar een innige verkwikking. Zij ging tot Hem met vertrouwen, als een kind tot zijn vader. Hij droeg haar als in Zijn schoot, Hij voerde haar zachtjes aan stille waterstromen en deed haar in liefelijke, grazige weiden nederliggen.

Toen, ja, toen had zij de lieflijke invloeden van de Heilige Geest die als een wind haar hof doorwaaiden. Het was die Geest Die haar deed uitroepen: „Abba Vader.”

Alexander Comrie, predikant te Woubrugge

(Verzameling van leerredenen, 1749)