De veevrije zones op het platteland zijn bedacht na de uitbraken van de varkenspest in 1997 en 1998. Omdat veehouderijen beëindigd dan wel verplaatst moeten worden om deze zones te creëren, kost het plan volgens LTO „honderden miljoenen".

Omdat het aantal transporten tussen veebedrijven onderling is teruggedrongen en er scherpere reinigings– en ontsmettingsmaatregelen voor de veewagens zijn, vindt de landbouworganisatie de zones inmiddels ingehaald door de praktijk.

Het ministerie van Landbouw bekijkt op dit moment het nut van de beoogde varkensvrije zones, zo meldde een woordvoerster. Vooralsnog blijft dit plan uit de Reconstructiewet echter overeind. Volgens de woordvoerster vindt de minister het ondanks de genomen maatregelen nog te vroeg dit deel van het plan in zijn geheel te schrappen.

Veevrije zones zijn stroken van enkele kilometers breed in het landschap, waar zich geen varkenshouderijen mogen vestigen. Ze moeten onder andere dienen als buffergebied om een snelle verspreiding van dierziekten te voorkomen. De zones zijn bedacht na uitbraken van de varkenspest in Nederland en maken onderdeel uit van de Reconstructiewet.

De totale herindeling van de intensieve veehouderijgebieden in Oost– en Zuid–Nederland in het kader van die wet is kostbaar. Vorig jaar becijferden onder meer de ministeries van Landbouw en Ruimtelijke Ordening dat hier tot 2015 7 miljard euro voor nodig is.

Hoewel verscheidene provincies nu plannen voor de reconstructie van hun buitengebied klaar hebben of hier de laatste hand aan leggen, stelde LTO dat de die veevrije zones achterhaald zijn. De varkenshouderij heeft zelf al maatregelen getroffen om de verspreiding van besmettelijke dierziekten tegen te gaan. Veterinaire deskundigen steunen volgens de organisatie haar pleidooi dat maatregelen voor een betere hygiëne en minder contact tussen de verschillende bedrijven onderling betere wapens in de strijd tegen dierziekten zijn.