Daarnaast creëerde Bach een tweede type: zes sonates met een zelfstandige rechterhand voor de klavierpartij. De componist had daarmee een primeur: voor het eerst was er geen sprake meer van een alleen ondersteunende partij, maar hadden beide instrumenten een gelijkwaardige rol. Het zijn dan ook sonates voor klavecimbel en viool, en niet omgekeerd, zoals deze cd vermeldt. Waarom koos Bach voor deze vorm? Hij wilde dit van oorsprong Italiaanse type sonate verrijken met zijn eigen specialiteit: het contrapunt.

Op deze cd legden leden van het Apollo Ensemble de drie meest gespeelde sonates vast, met dien verstande dat van de zesde sonate ook de alternatieve versie is opgenomen. Dan gaat het niet enkel om de herhaling van het openingsdeel, maar ook om een juweel van een adagio, ontleend aan de sopraanaria uit de cantate BWV 120.

Helaas vermeldt de bijgevoegde informatie hierover niets. Die bevat slechts citaten van ”Kenner und Liebhaber” over het contrapunt van Bach. Een gemis, dat echter ruimschoots wordt vergoed door het uitstekende spel van violist David Rabinovich en klavecinist Marjon Boshuizen. Muziek als deze brengt uitvoerenden soms in de verleiding zich vooral aan een correcte weergave van de noten te houden. Dat gebeurt hier ook, maar er wordt ook bezield gemusiceerd, en dat geeft nu net dat beetje extra dat deze opname aantrekkelijk maakt.

Johann Sebastian Bach – Sonatas for violin and harpsichord; Centaur (CRC 3372); € 17,-; www.apollo-ensemble.nl