Steeds vaker werd de vraag gesteld of hij toch wel de juiste man op de juiste plaats was, als uitgerekend minister van Veiligheid in deze onrustige tijden: liet hij inhoudelijk misschien te wensen over? Maar het was de doodzonde in de politiek, het verkeerd informeren van de Kamer, die uiteindelijk zijn val veroorzaakte en, op 71-jarige leeftijd, het eind aan een spetterende loopbaan.

Bankierszoon Ivo Opstelten is in zijn jeugd een lastig portret. Zijn ouders parkeren hem bij een pleeggezin, een domineesfamilie in Emmen. De kwajongen knapt ervan op. Hij gaat studeren in Leiden, waar de maatschappelijke onrust van de jaren zestig een beetje voorbijgaat aan het lid van studentencorps Minerva. In diezelfde jaren wordt de VVD zijn club en het burgemeesterschap zijn gedroomde baan.

Met 28 jaar verwezenlijkt hij die droom al, in 1972 in Dalen in Drenthe. Na het keurige Doorn volgt het rode Delfzijl. Daar valt voor hem meer te beleven. Via Utrecht gaat het naar het ook al rode Rotterdam (1999), zijn geboortestad. In Rotterdam maakt hij indruk door zijn rustige optreden in de woelige periode rond de opkomst en moord op Pim Fortuyn. Opstelten geeft vanaf 2002 als burgemeester ook leiding aan een college met wethouders van VVD, CDA en Fortuyns Leefbaar Rotterdam.

Eind december 2008 legt hij deze functie neer. Hij wordt onder meer VVD-voorzitter en waarnemend burgemeester van Tilburg.

Hij belandt daarna aanvankelijk als informateur op het Binnenhof. Op 14 oktober 2010 wordt hij voor het eerst minister van Veiligheid en Justitie. In die functie bracht hij, uiterlijk onvermoeibaar en altijd stoer ogend, een grote reorganisatie van de politie tot stand: de Nationale Politie. Hij zette ook weer criminele burgers in als infiltrant bij het bestrijden van zeer zware georganiseerde misdaad. En hij bleef halsstarrig tegen gereguleerde wietteelt.