Dat de parlementariërs het naadje van de kous willen weten, is heel begrijpelijk. Het controleren van het doen en laten van de regering is een van hun hoofdtaken. Op dit moment weten ze niet waar ze aan toe zijn.

Nog niet zo lang geleden verklaarde Opstelten dat hij geen stukken van de schikking kon vinden. Maar Cees H. had volgens de minister niet meer dan 1,25 miljoen euro aan de deal overgehouden. Dat bedrag kwam na enig rekenwerk uit de bus. Door speurwerk van enkele journalisten is boven water gekomen dat het bijna vier keer zo veel was. Rara, hoe kan dat?

Opstelten houdt vol dat hij het precieze bedrag niet kan achterhalen. Het bonnetje is niet meer te vinden. Op het ministerie is gezocht in alle hoeken en gaten. Met als resultaat? Niks. Dat is vreemd. Het duidt er op zijn minst op dat Justitie de zaken niet op orde heeft. Of is er bij de ambtenaren sprake van onwil? Wie zal het zeggen. Het blijft vreemd dat journalisten het bonnetje met daarop vermeld een bedrag van 4,7 miljoen wel hebben gezien en ambtenaren het nergens kunnen vinden. Dat op zich is al genoeg om Opstelten behoorlijk in de hoek te krijgen. Als minister is hij verantwoordelijk voor alles wat op zijn ministerie gebeurt. Hij is dat ook voor de fouten uit het verleden.

Echt merkwaardig is de rol van staatssecretaris Teeven. Hij was het die destijds als officier van justitie de schikking met Cees H. trof. Zeker, hij deed dat niet op eigen houtje. Zijn bazen waren op de hoogte. Maar het is echt ongeloofwaardig als Teeven, een man met een scherpe geest, nu suggereert dat hij zich het bedrag niet meer kan herinneren. Het zal toch niet zo zijn dat hij bijna dagelijks miljoenen uitgaf?

Natuurlijk, op dit moment moet Teevens baas Opstelten het woord voeren. Maar het feit dat die steeds volhoudt van geen hoger bedrag te weten, zal toch niet buiten medeweten van de staatssecretaris worden gezegd.

De kwestie heeft op dit moment vooral een politieke lading. Ongetwijfeld zullen Opstelten en Teeven zich dezer dagen afvragen of ze over een week nog wel op hun post zitten. Dat is geen comfortabele positie.

Toch is er nog een dieper liggend probleem. Omdat het openbaar ministerie destijds de zaak niet helemaal rond kon krijgen maar wel beslag had gelegd op het vermogen van Cees H., is er uiteindelijk een schikking getroffen. Cees H. ging daarmee akkoord. Dat zou hij nooit gedaan hebben als hij wist brandschoon te zijn. Met andere woorden: hij erkende schuld. Maar hij sloeg uit de hele gang van zaken een slaatje: geen proces, geen gevangenisstraf, ‘slechts’ een financiële aderlating. Zou het debat volgende week ook niet moeten gaan over de vraag in hoeverre die speciale behandeling van topcriminelen zich verhoudt tot kleine vergrijpen van mensen met een smalle portemonnee?