Tot 1796 waren de doopsgezinden, net als remonstranten, lutheranen, joden en rooms–katholieken, in kerkelijk opzicht ’tweedehands’ burgers. Wel drongen doopsgezinden, dankzij hun opmerkelijke aandeel in handel en industrie en bijgevolg ook in kunst en literatuur, door tot de hogere sociale en culturele lagen. Met de remonstranten zwengelden zij het tolerantiedebat aan. Dat mondde onder meer uit in hun sympathie voor en betrokkenheid bij de Patriottenbeweging. Oerdoperse beginselen werden aan het emancipatiestreven opgeofferd.

De benoeming van Visser (1949) hangt samen met de verhuizing van het doopsgezind seminarium, de predikantenopleiding, van de Universiteit van Amsterdam naar de VU. Het seminarium draagt de financiële lasten van deze leerstoel. Ook de Pinksterbeweging en de migrantenkerken werken sinds kort samen met de theologische faculteit van de VU, die formeel de gereformeerde predikantenopleiding is kwijtgeraakt.

Visser, afkomstig uit het Friese Jistrum, noemt zich als belangstellende van de Doopsgezinde Gemeente Zaandam ’doopsgezind–gezind’. Hij promoveerde in 1988 cum laude aan de UvA tot doctor in de letteren. Zijn proefschrift (’Broeders in de geest’) behandelde de bijdrage van de geboeders Dierick en Jan Philipsz. Schabaelje aan de Nederlandse stichtelijke literatuur in de zeventiende eeuw. Hij was hoofdconservator aan de Amsterdamse Universiteitsbibliotheek en bijzonder hoogleraar cultuurgeschiedenis van boek en handschrift aan de UvA. In 2002 volgde hij dr. S. Voolstra op als hoogleraar geschiedenis van het doperdom aan het seminarium.