De lutherse predikant zit in de periode 1948-1964 in totaal veertien jaar vast in Roemenië. Hij schrijft daar veel over. Wurmbrands bekendheid in het Westen zorgt ervoor dat hij in 1964 amnestie krijgt en naar het buitenland kan vertrekken.

In zijn boek ”De ondergrondse kerk. Gemarteld om Christus’ wil” schrijft hij over zijn „blijdschap in verdrukking.” „Als ik terugzie op de veertien jaren van gevangenschap, dan was het soms een zeer gelukkige tijd. Andere gevangenen en zelfs de bewakers hebben zich er dikwijls over verbaasd, dat christenen onder de vreselijkste omstandigheden zo gelukkig konden zijn. Ze konden ons niet beletten te zingen, al werden wij ervoor geslagen. Ik denk dat nachtegalen ook zouden zingen, zelfs al wisten ze dat ze na het beëindigen van het lied erom gedood zouden worden. Christenen in de gevangenis hebben van vreugde gedanst.”

Wurmbrand ziet in de gevangenis mensen om zich heen „als Job, mensen die zwaarder beproefd waren dan hij. Maar ik wist van het einde van Jobs geschiedenis: hoe hij dubbel zoveel ontving als hij tevoren had gehad. Ik had mensen om mij heen als de arme Lazarus, hongerig en vol zweren waar niets aan gedaan werd. Maar ik wist, dat de engelen hen allen zouden dragen in Abrahams schoot. Ik zag hen zoals ze in de toekomst zouden zijn. In de armoedige, vervuilde, verzwakte martelaar zag ik de met heerlijkheid gekroonde heilige van de toekomst.”

En wanneer Wurmbrand naar de gevangenbewaarders kijkt, denkt hij aan Saulus van Tarsen, die door bekering een Paulus werd. Sommigen werden dat ook, zegt Wurmbrand. „Beambten van de geheime politie tegenover wie wij getuigd hadden, zijn zelf christen geworden en ze zijn verblijd geweest omdat ze onze Christus hadden gevonden. In de cipiers die ons geselden, zagen we de mogelijkheden van de cipier uit Filippi die Paulus eerst geselde en daarna werd bekeerd. (…) Door hen gemarteld, leerden wij ze liefhebben.”

Martelaren is een wekelijkse rubriek over mensen die leden en stierven vanwege hun christelijk geloof.

>>rd.nl/martelaren