Veel van onze jongeren zijn schakelaars: de zondag voor de kerk, de rest van de week voor jezelf. Dat is niet gewoon. Dat merk je bijvoorbeeld als je christelijke jongeren uit het buitenland ontmoet. Ze spreken vrijmoedig over hun christen-zijn. Het maakt deel uit van hun identiteit. Hoe komt het dat er in onze kring zo veel schakelaars zijn? Wat doen we verkeerd? Een van de oorzaken zou weleens kunnen zijn dat we te weinig hoop meegeven in de opvoeding.

Hoop is van groot belang. Wie aan een studie begint zonder de hoop een diploma te halen, kan het wel schudden. Zonder hoop wordt iedere uitdaging een struikelblok.

Hebben onze jongeren werkelijk hoop? Of is hun perspectief dat van een leven zonder God – natuurlijk, tenzij er een wonder gebeurt? Hoe staan wij als opvoeders daarin? Geloven we niet meer dat ons gedoopte kind op weg is naar de hemel en gaan we daarom maar voor het hoogst haalbare? Zijn we druk met het opvoeden van oudste zonen?

Misschien hebben we te veel hoop op onze kinderen en te weinig op de Heere. Over onze kinderen valt in geestelijk opzicht niets goeds te zeggen. Al die mooie gaven die we in hen bewonderen –en laten we daar God voor danken-– gebruiken onze kinderen van nature om zichzelf en de vorst der duisternis te dienen. Ze liggen dood in de zonden en misdaden. Spreken we daarover met hen? Benutten we het moment dat ons kind voor de zoveelste keer ongehoorzaam is om het inzicht mee te geven over zijn verdorven aard en om dit samen voor de Heere te belijden? Of kijken we weg?

Ongeloof

Hoop op God, de God van het verbond. Jacobus Koelman zegt: we moeten onze kinderen zien als kinderen die nog in gevaar zijn om verloren te gaan. Opmerkelijk. Hij zegt niet: er is een kans dat ze in de hemel komen. Hij draait het om: ze zijn nog in gevaar om verloren te gaan.

Tienduizenden gedoopte kinderen gaan verloren met de leugen in het hart dat het door de doop wel goed zit, maar niet minder kinderen gaan verloren zonder enig besef van de betekenis van het verbond. Als je zonder hoop de woestijn door moet, kom je niet ver. Het volk van Israël werd door de Rode Zee geleid. Het was een hoopvolle tocht. De Heere had de intentie om het volk Israël in het beloofde land te brengen. Hun ongeloof en wantrouwen jegens de Heere heeft velen verhinderd.

God heeft de intentie om de kinderen van de gemeente in Zijn gemeenschap op te nemen. Zo openbaart hij Zich. Daarop moeten we ons richten. Immers, de geopenbaarde dingen zijn voor ons. En jawel: voor onze kinderen. Laten we daarover dus spreken met onze kinderen. En over de noodzaak van wedergeboorte, van geloof en persoonlijke bekering. Niet over de verborgen dingen. Het is niet moeilijk de hoop van ons en onze kinderen te doven onder de deken van de uitverkiezing. Maar de verborgen dingen zijn voor de Heere onze God.

Relatie

We zeggen: We gaan niet verloren, we liggen al verloren. En inderdaad, onze situatie lijkt hopeloos. Maar laten we hier niet stoppen. Het is slechts de achtergrond. Tegen deze achtergrond mogen we het Evangelie onthullen: Maar vrees niet, Ik zal water gieten op de dorstigen en Ik zal Mijn Geest op uw zaad gieten.

We zeggen: het voordeel van de doop is dat de Bijbel ons is toevertrouwd. Maar laten we onze kinderen weten wat dit betekent? Waarom loopt God jou achterna met de Bijbel? Hierom, omdat Hij werkelijk wil dat de geroepene, en dus jij, tot Hem komt. Dat is Hem aangenaam.

We zeggen: dit of dat mag niet met je gedoopte voorhoofd. En zeker, de doop zet je apart. Maar wat roept dit op? De doop als hek? Waar je steeds tegenaan loopt? Begrijp me goed. We moeten spreken over de gevolgen van de zonde. Als je kiest voor de zonde, kom je in het eeuwige vuur terecht. Wees hierover concreet tegenover uw kind: het zijn geopenbaarde dingen. Maar laten we ons er nog eens op bezinnen, hoe we de doop erbij betrekken. De doop gaat niet over regels, maar over een relatie. God heeft je apart gezet, tot Zijn dienst, in Zijn gemeenschap. Daar liggen geluk en vrede. En kies jij er dan bewust voor de andere kant op te gaan?

Laten we onze kinderen opvoeden met hoop, zonder te zwijgen over de noodzaak van wedergeboorte. Ze zijn weliswaar op weg naar de hemel, maar nog in groot gevaar verloren te gaan.

De auteur is mediator en coach. Dit is een bewerking van de lezing die hij hield voor het JBGG-symposium ”Identiteitsvorming van kinderen”. Zie jbgg.nl voor de volledige tekst.