Hij is blij tekst en uitleg te kunnen geven bij het feit dat hij twee bijna identieke stripboeken heeft gemaakt. Sterker nog: hij draagt met genoegen zelf een vraag aan voor het interview. „Wil je weten waarom ik überhaupt vloeken gebruik in mijn stripboek? Omdat ik tijdens het maken van de strips zo dicht mogelijk bij de historie probeer te blijven”, zegt hij. „Dat doe ik tijdens het tekenen van de uniforms en wagens, maar ook bij het taalgebruik. De opvatting is dat er tijdens de oorlog heel wat afgevloekt zal zijn door soldaten op wie werd geschoten of die hun kameraad zagen sterven.”

Om de overwegend christelijke kinderen in Rhenen en omgeving niet voor het hoofd te stoten, heeft Hennie Vaessen echter in overleg met de Eben-Haëzerschool in Rhenen besloten wat wijzigingen aan te brengen in het 48 pagina’s tellende stripboek.

Om hoeveel wijzigingen gaat het?

„Een stuk of tien. Voornamelijk op het gebied van taalgebruik. Alle godslasterlijke vloeken zijn eruit. En sommige krachttermen ook. Een woord als ”verdraaid” kon weer wel.

Verder heb ik ergens in het boek een doodshoofd verwijderd. Ook heb ik de cover wat minder rauw gemaakt. Er staat nu een beeld op van soldaten bij het station van Rhenen, met een locomotief op de achtergrond.

Op de versie voor volwassenen staat een soort collage van voorwerpen die een soldaat in zijn zak heeft, met onder meer foto’s en een oorlogsboekje waar wat bloeddruppels op zitten.”

Waarom hebt u niet gewoon één versie gemaakt die voor iedereen geschikt is?

„Een stripboek over de slag om de Grebbeberg is een goede manier om het volwassen lezerspubliek te laten zien wat er 75 jaar geleden is gebeurd. Maar voor kinderen is het thema oorlog eigenlijk wat te rauw. Ik vind dan ook dat de kinderversie vergeleken met de volwassenenversie een beetje flauw is geworden. De kruidigheid is eruit. Maar misschien is dat te verwachten bij een kinderboek.”

Komt die flauwheid door het gebrek aan vloeken en krachttermen?

„Onder meer. Je kunt stripfiguren in erge situaties niet de hele tijd „O, nee!” laten zeggen. Niet dat ik zelf de hele dag in huis loop te vloeken, maar de sterkte van een emotie bepaalt wat er wordt gezegd. Zo komt er in de strip een gezin voor dat moest evacueren uit de Gelderse Vallei en onder­gebracht werd bij een NSB-familie. Toen de moeder dat ontdekte, gebruikte ze de Naam van God. Is dat een vloek? Voor mij is dat eerder een verzuchting.”

Kunt u zich voorstellen dat christenen daar wel moeite mee hebben?

„Zeker. Anders was ik ook niet bereid geweest om het aan te passen.”

Had u de aanpassingen ook gedaan voor seculiere scholen?

„Nee, ik heb het qua taalgebruik eigenlijk toch meer gedaan voor de christenen dan voor de kinderen. Uit respect.

En ik vind dat als je een boek cadeau doet, het voor iedereen acceptabel moet zijn, zodat je er mensen blij mee kunt maken. Bovendien zou ik niet willen dat mijn stripboeken door een paar vloeken in de prullenbak belanden. Daar maak ik ze niet voor.”

Waarom vindt u het zo belangrijk dat iedereen uw stripboek leest?

„Het gaat om geschiedenis van de regio en van iedereen die daar woont. Kinderen moeten leren wat hier is gebeurd. Niet alleen wat betreft het militaire aspect, maar ook als het gaat om wat de burgers meegemaakt hebben. De slag om de Grebbeberg heeft een enorme invloed gehad op de grootouders van de meeste kinderen die hier wonen.”

En dit is een leuke manier om kinderen de geschiedenis bij de brengen.

„Leuk is hier niet het goede woord. Mijn stripboek is educatief. Of mooi. Maar niet leuk: met dit stripboek wil ik de ernst van de oorlog laten zien.”