Het erkennen van staten is trouwens niet iets waar het Europees Parlement over gaat. Het zijn nationale staten die zelf besluiten of zij andere landen als staat erkennen.

Zoals veel stemmingen in het Europees Parlement is deze dan ook in hoge mate symbolisch. Maar daarmee niet zonder betekenis. „Symbolen kunnen deel van de route zijn”, zei de nieuwe buitenlandchef, Federica Mogherini, in het debat eind vorige maand.

Het voorstel waarover woensdag wordt gestemd roept alle lidstaten van de EU op om Palestina als staat te erkennen. Daarmee geeft het EP aan zijn plaats te kennen.

Als dit voorstel wordt aangenomen, heeft dit echter wel betekenis. Het Europees Parlement is een internationaal orgaan waarvan de besluiten een belangrijke signaalwerking hebben.

Interessant is dat acht EU-lidstaten –waarvan er zes vroeger tot het Oostblok behoorden– Palestina al in 1988 hebben erkend. In het debat eind november leidde dat er echter niet toe dat vertegenwoordigers van deze landen massaal voor Palestijnse erkenning pleitten. Politiek gezien betekent die erkenning uit 1988 dus niet zo veel, hoewel die juridisch gewoon blijft gelden.

In dat debat raadde buitenlandchef Mogherini het aannemen van deze resolutie op geen enkele wijze af. Integendeel, deze zou zelfs een „bruikbaar politiek instrument” van de EU in het Midden-Oosten kunnen zijn.

Tijdens het debat bleken de verschillen erg groot. Sommige leden, zoals de SGP’er Belder, pleitten voor „wederkerigheid”, zodat de Palestijnen ook Israël erkennen. Anderen zagen door een erkenning van Palestina eindelijk een gelijk speelveld ontstaan, waarin Israël niet langer het recht van de sterkste kon uitbuiten.

De PVV’er De Graaff vergeleek Palestina met de jihadisten van IS en stelde dat pleitbezorgers van erkenning „zichzelf ontmaskeren als antisemiet.”